Twenty Five Years of Reforms are here to stay

C. Rangarajan 

Mid-1991 saw a new dawn in the economic history of India. The country then faced a severe economic crisis, triggered largely by an acute balance of payments problem. The response to the crisis was to put in place a set of policies aimed at stabilisation and structural reform. While the stabilisation polices were aimed at correcting weaknesses that had developed on the fiscal and balance of payment fronts, the structural reforms were meant to remove rigidities that had entered various segments of the Indian economy and to make the system more competitive and efficient. Thus the crisis was turned into an opportunity to effect some fundamental changes in the content and approach to economic policy.

Break with the past
 

The break with the past came in three important directions. The first was to dismantle the complex regime of licences, permits and controls that dictated almost every facet of production and distribution. Barriers to entry and growth were dismantled. The second change in direction was to reverse the strong bias towards state ownership of means of production and proliferation of public sector enterprises in almost every sphere of economic activity. Areas once reserved exclusively for the state were thrown open to private enterprise. The third change in direction was to abandon the inward-looking trade policy. By embracing international trade, India signalled it was boldly abandoning its export pessimism and was accepting the challenge and opportunity of integrating into the world economy.

The genesis of reforms
On the genesis of reforms, some interesting questions have been raised. First, several people have been curious to know the role of P.V. Narasimha Rao in the reform process. Was he an ardent advocate or a reluctant reformer? Second, were the reforms of 1991 a continuation of a process that had already begun in the 1980s or did they truly constitute a break? Third, since the leaders and bureaucrats involved in the reform process were themselves part of the earlier control regime, what compelled them to change their approach? How much of the change was influenced by the International Monetary Fund (IMF) and other multilateral institutions?

Manmohan Singh as Finance Minister spearheaded the new policy. He articulated the need for change and provided not only the broad framework but also the details of the reforms. It was, however, Rao as Prime Minister who provided the valuable political support and shield which were very much needed. It must be noted that as Prime Minister, he also held the Industry portfolio which was directly responsible for initiating changes that led to the dismantling of various types of controls and licences relating to the industrial sector. This was indeed a key element of the reform programme.

The Eighth Five Year Plan, in the writing of which I had a role, spelt out in some detail the rationale for reforms. Rao, as Chairman of the Planning Commission, had read the draft and approved it fully. However, as a matter of strategy, he couched the reforms in a language which would appeal to the ‘old guard’ of his own party. There is no doubt that reforms could not have moved forward without his solid support and conviction.

The 1980s saw some important changes in economic policy. A number of committees were set up which recommended changes for improving the functioning of the economy. But most of these recommendations were still within the framework of an overall system of controls. What was attempted was only a relaxation of controls such as raising the threshold for licensing. They were largely incremental in nature. On the other hand, the reforms of 1991 moved away from the control regime and offered a consistent set of measures covering various segments of the economy in line with the new approach.

What changed the mindset of the people who initiated the reforms was the enormity of the crisis of 1991. India’s foreign exchange resources had fallen to a level equivalent to only three weeks of imports. The possibility of ‘default’ loomed large. It became obvious that ‘business as usual’ would no longer work. We had to move fast and make fundamental changes in our economic policy. It was true that at the time we were negotiating with the IMF and other multilateral institutions. Obviously they had their own bias. They were in favour of a competitive economy with minimal controls. But the decision we took to introduce reforms was entirely our own. The credit goes fully to our leadership.

Questions on the reform process
In the first three years after reforms were launched, there was a flurry of activity. Reforms covered all key sectors such as industries, external trade, foreign investment, exchange rate system, banking, capital market and fiscal and monetary policies. The impact was quick. Growth started picking up. The balance of payments situation improved and confidence in the economy was restored. It was good that successive governments have adhered to the reform path. The pace of reform has, however, varied over time. Nevertheless, what stands out is that growth since the reforms has been faster. Between 2005-06 and 2010-11, the average annual growth rate was 8.8 per cent. While the decline in growth rate seen in the last few years needs careful analysis, reforms have to be an integral part of any programme aimed at accelerating growth.

On the progress of reforms itself, two questions from two opposite angles have been raised. First, how far have we come in fulfilling the original goal of liberalisation? How much more needs to be done? The second question is, how much of the benefit of growth has gone to the lower deciles of the population? Has there been a perceptible impact on the vulnerable and weaker groups?

As reforms progressed, more and more sectors of the economy were brought within the ambit of liberalisation. However, there are still some segments which are subject to controls reminiscent of the pre-1991 period. A good example is the sugar industry. Agriculture too as a sector needs special attention. Reforms of the agricultural marketing system are overdue. The country is yet to emerge as a single market. Administrative reforms need to be pursued with urgency. Thus the scope for future reforms is still wide.

Despite faster growth, India still ranks low in the Human Development Index even though the country is classified as a medium human development country. There is, however, evidence that poverty is coming down. Whatever level of private consumption expenditure is used as the cut-off, the poverty ratio is falling. Having said this, one must recognise that the poverty ratio is still high and we are lagging behind in meeting the Millennium Development Goals on several dimensions. Growth does help in reducing poverty because of both the percolation effect and the ability to raise more resources on the part of the government to provide for increased social sector expenditures. Therefore, a twofold strategy is needed: letting the economy grow fast, and focussing on targeted programmes to help the poor and disadvantaged.

Thus the emphasis on efficiency does not mean ignoring concerns relating to equity. As the role of government as a producer of marketable goods and services goes down, its role as a regulator and provider of public goods and services increases. In fact, even in the provision of public goods, different combinations are possible. Public-private participation can combine the efficiency of the private sector with larger public policy concerns.

Reforms have come to stay. There is a fair measure of agreement across political parties on the need for reforms. However, individual measures may run into problems. This is inevitable in a democracy when conflicting political pressures are at play. Persuasion and consensus-building are qualities which political parties in power must nurture and cultivate. Reforms are the first important step towards raising the growth rate. But as our experience over the last few years shows, reforms alone are not enough. They must be supplemented by a proactive government which is focused on development and not distracted by other considerations.

C. Rangarajan is former Chairman of the Economic Advisory Council to the Prime Minister and former Governor, Reserve Bank of India.

Brexiteers, Lexiteers, and others

Parvathi Menon

In less than two weeks the British electorate will be polled on a simple question that will have national consequences. The question, carefully drafted to ensure the absence of bias, is this: “Should the United Kingdom remain a member of the European Union or leave the European Union?” On its answer depends not just the future of Britain but of the EU too.

This question has been roiling Britain and its economic and political establishment for the last several weeks, splitting mainstream parties, trade unions, businesses, the media, and the large not-for-profit sector down the middle. Significantly, it is the differences that lie within these groups that inform the debate.

Briefly, the background to the EU lies in Europe’s post-World War II history. Emerging from a series of treaties that eventually led to its establishment by the Treaty of Maastricht in 1992-93, the EU is essentially a compact among European nations that today favours big business. It won popular support from a population that had suffered the horrific consequences of World War II and believed an international arrangement like the EU would guard against its recurrence. This hope has been achieved within the EU, although there have been bloody conflicts in countries prior to their joining the EU — most notably the ethnic violence that attended the break-up of Yugoslavia.

Running neck and neck

Britain joined the European Economic Community, as the precursor of the EU was called, in 1973, but under considerable opposition from within the country. This led to a referendum on the issue in 1975 under the Labour government of Prime Minister Harold Wilson. In that referendum, Britain voted to stay in the common market with 67 per cent in favour on a 65 per cent turnout.

Much has changed in the political and economic environment in the intervening decades. The EU today has 28 members. With a group of major ex-communist countries joining it in 2004, the “freedom of movement” clause of the EU has seen increased economic migration into the U.K., fuelling the ever-present anti-immigration sentiment and the argument that increased migration from poorer EU countries would put a severe strain on national resources.

Pollsters on the referendum campaign and debate are considerably more cautious now, given their epic failure to predict the results of the 2015 general election. Nevertheless, polls on the referendum show a significant “undecided” element, which suggests that the average citizen is still not thinking about, far less decided, on how he or she will vote. Till recently the two sides were running pretty close, with the edge in favour of ‘Remain’. However in the last few days the ‘Leave’ campaign has picked up momentum. The latest Observer/Opinium poll shows that those who wish to exit — the Brexit camp — are at 43 per cent, and the Remain at 40 per cent.

The political divide on Europe is sharpest in the Conservative Party. Prime Minister David Cameron, Chancellor George Osborne, and a major group of Conservative parliamentarians are on the Remain side. Against the EU “super-state” is an equally powerful group helmed by former London Mayor and Member of Parliament Boris Johnson.

The issues at play

There are five broad issues on which the referendum debate rests. The first and most emotive is immigration and the open borders policy of the EU. The Leave side has cynically exploited immigration fears by reinforcing racial immigration stereotypes. The Remain camp argues — correctly — that EU migrants contribute more to the national economy than they take out. Brexiteers counter this by saying that EU migrants put an enormous strain on the National Health Service, housing, schools and the social infrastructure.

The second issue is security, with one side arguing that in the era of international terrorism and criminality, cooperating with the EU will make the U.K. safer, while the other side says that the security risk will in fact increase if the U.K. does not have control over its borders. On the crucial issue of jobs, the Remain side argues that as three million jobs are tied to the EU there could be a jobs crisis if the U.K. leaves the EU; Brexiteers claim that there will be a jobs boom without the fetters that EU regulations impose.

On trade, the Remain side says that access to the single European market, free of tariffs and border controls, is critical for the U.K. as 45 per cent of its trade is with the EU. The Leave side says that the EU needs British markets and individual trade deals with European countries can be easily negotiated. Finally, there is the future of the City of London, Europe’s financial centre. Remain argues that leaving the EU will put the dominance of the city at risk as banks will move out, whereas the Brexiteers argue that London’s status is unassailable as it is already a global power base.

If the British Right is split on the referendum, so too is Britain’s Left and trade union segment. In 1975, the then-unknown Jeremy Corbyn, who is now leader of the Labour Party, voted against the U.K. joining the common market. Today he supports Remain, even though a significant Left group remain strongly pro-Brexit — or Lexit (Left for Exit) as they call themselves. The group Another Europe is Possible, which includes Momentum, the grassroots Labour party movement formed to support the politics and vision of Mr. Corbyn, argues for reform of the EU, but from within.

The Lexiteers include a section of the trade union movement and smaller Left groups and parties. They emphasise the Cold War origins of the EU and its support for the North Atlantic Treaty Organisation aims. The EU is a pro-market and pro-austerity economic union that has through its trade policies and military alliances made by some EU nations destabilised countries like Yugoslavia, Afghanistan, Iraq, Libya and Syria. Leaving the EU offers Britain the potential and the objective basis, the Lexiteers argue, to create a sovereign state based on greater social and economic fairness in the long term.

In this complex referendum debate both sides have resorted to widespread misinformation, a recent report by a cross-party Treasury Select Committee noted. The imponderables on both sides are glaring, a situation that may eventually work in favour of the Remain side. Status quo, with all its negatives, is after all a safer bet than the risks of the unknown.

parvathi.menon@thehindu.co.in

Through the 3D glass: India in the global economy

Chetan Ahya 
The global economy has been stuck in a low growth environment since 2012, largely as a result of the 3D challenge: Debt, Demographics and Disinflation.
Indeed, while the developed market (DM) economies have been grappling with these issues for some time, a number of emerging market (EM) economies have also joined the 3D club.

Specifically within Asia, except for Japan (which accounts for 68% of EM), of the 10 top economies in the region, seven have debt-to-GDP close to 200% or above; six are facing a rising age dependency ratio (ageing population is growing faster than workingage population) and eight have GDP deflator growth below 2%.

These challenges have led to a slowdown in global growth. We estimate that the global economy will grow by 3% this year, which will mark the fifth consecutive year that global growth will be below the 30-year average of 3.6%. Moreover, a large number of EM economies are facing both the cyclical challenge of wide output gaps and the structural challenge of decelerating potential growth at the same time.

Against this backdrop, India stands out as one of the few large economies that does not face these issues. However, strong structural fundamentals are clearly necessary but not sufficient in ensuring strong growth outcomes.

The deep cyclical slowdown that occurred from 2011to early 2014 was due to a systematic distortion of the productivity dynamic arising from poor policy choices in the post-credit crisis environment.

We attribute it to the four key macro policies: high revenue deficit, high rural wage growth with labour market policy intervention, persistent negative real interest rates and breakdown in investment approval process post emergence of corruption scandals.

Over the last three years, there has been a concerted policy effort to reverse the productivity distortion and the results have been reflected in macro stability indicators such as inflation, current account and financial stability returning to within the comfort zone.

This marks the first stage of recovery from a typical EM down cycle — where improvements in macro stability reduce the macro risk premium. Despite these improvements, the transition to Stage 2 — a path of growth recovery — has taken longer than expected, as the continued weakness in the global economy weighed on exports and manufacturing business sentiment, while the recovery in the domestic market proceeded at a very gradual pace from the deep cyclical slowdown of the preceding years.

The initial pick-up in growth was driven by public capex as the government increased capex spending largely through off-budget sources.

The government also took measures to improve the investment climate through streamlining of approval processes and creating an overall conducive, business-friendly environment. This led to a significant acceleration in foreign investment flows with FDI flows rising to an all-time high.

Over the last three months, the recovery has encouragingly broadened out to private consumption, particularly discretionary spending after a prolonged period of weakness.

Incoming data on retail loans, auto sales and gasoline consumption are pointing to apick-up in consumption growth. A sustained pick-up in discretionary spending to sustain the next stage of the growth recovery is expected. An improvement in purchasing power with sustained deceleration in inflation, lower cost of borrowing, higher wage payouts for government employees and pick-up in job creation will be supportive of consumption.

Rural demand, too, could provide an additional fillip given the expectations of a normal monsoon season this year, following two consecutive years of below-normal rainfall.

Exports and private capex, particularly in the manufacturing sector, however, are likely to remain relatively weak in this recovery. This is due to the headwinds from sluggish global and the huge excess capacity challenges, particularly in China.

In this cycle, minimal risks of overheating are expected and this should be a longer duration expansion cycle with GDP growth expected to accelerate and inflation expected to remain at or below 5% over the next two years given the prudent policy approach of the government and central bank.

To be sure, while there are good reasons to feel confident about the growth recovery, policymakers will still need to pursue important policy reforms related to taxation, land, labour and public finances: implementation of the Goods and Services Tax Bill, measures to enhance flexibility in land laws and labour laws, steps to reduce revenue deficit and public debt. These medium-term policy reforms will be necessary for India to fully capitalise on its structural positives in this 3D world.

(The writer is global co-head of economics, Morgan Stanley)

For Greece, there’s no escaping the pain

S L Rao
The gripping Greek drama of the last month or so would make for good proscenium theatre. A country is heavily in debt to central banks (the European Central Bank), private banks (especially German ones), international financial institutions (the International Monetary Fund), and is unable to repay according to schedule. It refuses to toe the lenders’ line to enable it to repay the loans.

Its former finance minister, who was also an economics professor, lectures lenders on what they should do, without getting their money back. The lenders ask for austerity in expenditure. Greece says its people are already suffering from the effects of severe austerity. The prime minister of Greece calls a referendum by which the citizens agree that there should be no more austerity.

The lenders are not impressed. The prime minister then capitulates. The lenders are only interested in recovering their money and the possibility that the Greeks will be able to repay their debts in future. The Greeks want a lot more loans immediately to keep their banks going. 

Of lenders and borrowers
Lenders have loaned vast sums to Greece over the years without ensuring that country’s ability to repay. Greece has lived happily on borrowed money. Except for the period between 1967 and 1974 when a much vilified military junta ruled Greece, the Greek economy has been on the brink, with rising deficits. Austerity programmes led to record unemployment. Many said Greece should not be subjected to austerity measures. The implication was that the world and especially Europe owed it to Greece to continue living on borrowed money. The European Union was mooted in 1945 after World War II. A united Europe was the answer to the repeated attempts of Germany to expand, resulting in two world wars. The idea of a united Europe progressed from the European Coal and Steel Community, to the European Free Trade Area, a European Economic Community, a European Council in 1975, a common European currency — the euro — in 1999, and the issue of euro currency in 2002.

While Britain was one of the countries opposed to the idea of a political union, the EU brought together disparate economies. They varied greatly in terms of GDP, GDP composition, labour productivity, discipline, government regulation, quality of corporate managements, reliable statistical base, and various other parameters. The economic engine was the powerful and well-led German economy.

 

Europe’s dilemma
Many weak economies benefited from the single currency, and the ECB. They borrowed heavily from European banks. Countries such as Greece, Ireland, Iceland and Spain did not exactly build assets and competition; they enhanced consumption. Greece, for instance, went through periodic crises of inability to service debts, asking for more time to repay, waiver of some debts, and more loans.

Europe faces a dilemma. Greece is the home of European civilisation and must remain in Europe. The EU is a dream that requires all members to join the common currency and take the steps for political union. Greek’s exit from the EU could trigger the exit of others. The EU will, therefore, do a lot to help Greece.

Last week, however, the European and particularly the German will to support Greece broke, as Greece wanted more but was unwilling to reform itself and be able to repay the loans within a reasonable time-frame. The others in the EU are determined that Greece must initiate reforms, even if it means hardship for its citizens.

It is incongruous that Europe has a central bank and a common currency to lend to member countries, but does not have the powers to limit a member state’s macroeconomic imbalance. That requires political union and central fiscal and monetary management for the EU. This will be the central debate of this decade.

Britain has strong public opinion against economic union, a common currency and political union. Britain may well exit the EU. But the EU must go all out to strengthen itself even if it means a British exit. A Greek exit and its economic collapse would be a signal to other members not to be in that position.

It is quite likely the Greeks will revolt against the hardships and decline in living standards in the wake of austerity. Things will only get worse and there is every possibility that Greece will end up with near-Fascist rulers or go back to military rule. This may well bring discipline to the economy.

Given past experience this may lead to Greeks wanting more freedom. Elections may lead to the return of Greek socialism, with extravagant social schemes. Basically, what this means is that Greece may be facing an uncertain future.

 

Towards a united Europe
Britain is set to have a referendum later this year on the issue of monetary and political union. Apart from prospects of its exit from the EU, it also faces an exit by Scotland from the United Kingdom. Scotland will probably want to remain in the EU.

A United Europe that is more homogenous than if it had Britain in its fold is very likely. The map of the world will change with a United Europe driven by German conservative economics becoming much stronger.

What is not clear, though, is how the global financial system can be reformed. There needs to be greater care in lending, and monitoring loans. Years of low interest rates in the developed world, with quantitative easing making funds more easily available, has given us a loosely managed financial system.

We need better macroeconomic management. However, the rewards and incentives system that private banks have for their employees, especially at the top, ensures that over-lending and bank crises will keep recurring. 

The writer was the director-general of NCAER

Greece and its ‘Eurogeddon’

T. Sabri Öncü

When Greece’s governing and also radical leftist party, Syriza, won the Greek elections on January 25, 2015, it formed a coalition with the 13-seat nationalist Anel Party the next day after falling two seats short of the 151 seats needed to form the government on its own. But ever since the formation of the government, the world has been watching the developments as it has been in negotiations with the European Commission (EC), the European Central Bank (ECB) and the International Monetary Fund (IMF) — better known as the Troika. 

The Troika has been in charge of “managing” the ongoing Eurozone Debt Crisis that started in Greece in May 2010 and represents the international creditors of Greece. 

Despite this, Syriza was in retreat in almost every step of the negotiations. It eventually became an “unreliable negotiating partner” in the eyes of its negotiating counterparts who finally made a ‘take it or leave it’ offer on June 25, 2015. And the unexpected happened the next day: the Syriza leader and Greek Prime Minister, Alexis Tsipras, called for a referendum to be held on July 5, 2015 to accept or reject this offer. 

Back to 2001
About 64 per cent of eligible Greek voters participated in the referendum. In the end, of the votes that were valid, 61 per cent were ‘no’ and 39 per cent were yes.

The problem with the referendum was that not only had the Troika’s offer already expired, but also consisted of two lengthy documents that were incomprehensible to most voters. Indeed, on this expiry date, Greece became the first developed country to default on the IMF as it failed to transfer €1.55 billion by the end of the business day — the single largest missed repayment in the IMF’s history.

So, what did the voters reject? To answer this, let us go back to 2001.

For a country of the European Union to enter the eurozone, that country must meet the criterion of the 1992 Maastricht Treaty on debt levels and deficit spending. Despite meeting this with difficulty, through Wall Street, particularly, with Goldman Sachs-assisted “creative” accounting and financial engineering, Greece entered the eurozone in January 2001. From 2001 to 2007, the Greek Gross Domestic Product (GDP) grew at an impressive average rate of 4.3 per cent, compared with the eurozone average of 3.1 per cent. Incidentally, this period intersected with the 2002-2007 monetary expansion in the advanced capitalist countries of the centre. In search of high yields, private capital started to flow from the centre to the periphery, creating excessively easy credit conditions. Indeed, the primary drivers of these impressive growth rates were this easy, credit-fuelled, private consumption and government spending. Unfortunately, a significant portion of the credit-fuelled government spending was for non-productive purposes such as the 2004 Athens Olympics and military needs, notably on German ships and tanks, which was about 3 per cent of the GDP in the period — the highest in Europe. 

Then came the Great Recession in the United States, which lasted from January 2007 to June 2009. Further, in June 2007, the ongoing Global Financial Crisis hit the U.S. When Lehman collapsed in September 2008, both the financial crisis and Great Recession became global. Under these conditions, the private capital flow surge that started in 2002 from the centre to the periphery suddenly reversed in 2008. Both these events adversely affected not only the Greek economy, but also its ability to roll over its debts. Unlike non-eurozone peripheral countries with their own domestic currencies, Greece was unable to devalue its currency and raise the interest rates to weather the storm. Soon, Greece found itself in trouble.

The bailout
Although Greece had managed to get away with dressing its balance sheet for years, the cosmetic treatment of the balance sheet became evident in early 2009. When the Papandreou government that was elected in October 2009 stopped the exercise and released the true numbers, it became evident that Greece was not suffering from illiquidity. It was insolvent.

Then, all hell broke loose and Greece ended up in the mess that started in May 2010. 

Since the onset of the crisis, Greece has gone through two “bailout” programmes that were structured by the Troika: one in May 2010 and the other in March 2012. However, despite these “bailouts”, Greece has been in depression since the beginning of 2009. From its peak in 2008, the Greek GDP is now down by about 27 per cent, unemployment is above 25 per cent, youth unemployment is above 60 per cent, and the Greek debt to GDP ratio is about 180 per cent. 

Reforms
In return for these programmes, the Troika demanded a variety of “free-market reforms”, although they were named differently. What was demanded in the name of “fiscal reforms” was more and more austerity, that is, less and less spending by the government and households. Furthermore, the “structural reforms” asked for, among other things, cuts in retirement and other social benefits, further reducing the purchasing power of households. In addition, under the rubric of privatisation to increase “efficiency”, these “reforms” required Greece to put up its public assets for sale to the benefit of rentiers rather than to the benefit of its rightful owners, thereby reducing the income that could have been earned from their fair sale. 

The inevitable result of these “reforms” has been deepening depression, because an economy cannot grow if all of its sectors spend less and less, and instead earns a measly sum from the fire sale of its assets. 

Some ardent believers of the neoclassical economic orthodoxy argue that despite that the government and households spending less, the economy can pick up the slack, because production may become more profitable under austerity and labour market flexibility — that is, there will be an obedient work force. However, leaving aside the fact that this is just a myth under current world-historical conditions and the euro in the case of Greece — because Greece cannot devalue its currency to increase its exports — this was not what happened. The result is that many Greeks are now lining up at soup kitchens, in scenes that are reminiscent of the soup kitchens of the Great Depression of 1929. 

It was these “free-market reforms” and the resulting misery that the Greek voters said ‘no’ to.

Yet, the “civilized” Troika technocrats — many of them with doctorates from “respected” Western universities — either pretend that they believe these “free-market reforms” can generate growth or are ardent believers of some religion which says they can. It could also be that they have a different agenda. 

Although Syriza is supposedly a coalition of the radical left, what it has been asking from the creditors has been hardly radical. Leaving the euro in an “unfriendly” fashion and defaulting on its debt have never been on its cards. From the beginning it had stated that it had no intention to leave either the euro, that is, the eurozone, or the EU. It has claimed that it was for a Europe of the people, rather than of the finance capital. 

All it wanted was some breathing space to put the country’s economy back on track to meet the basic needs of the people for a modest but decent life that they have been lacking since the beginning of the ongoing depression and to be able to pay a portion of their debt, all of which is not payable under any condition. 

A ‘coup’
One of the tools Syriza’s negotiating partners has used against Syriza has been the liquidity lines provided by the ECB to Greek banks. Since, under the euro, Greece lacks a central bank that can provide liquidity to its banks independently of the ECB, Greece’s banks are in the hands of the Troika. If the ECB pulls the plug and freezes the liquidity lines to the Greek banks, not only will the Greek banking system crash, but also cause the Syriza government to collapse. 

Indeed, any government in any country collapses when the country’s banking system collapses. This is what I call an attempted coup in Greece and it appears that the coup attempt is still going on. 

A very “civilized” ultimatum to Greece came from a special eurozone summit in Brussels on July 7. Its message: “Strike a new deal with the eurozone creditors or face a banking collapse, a humanitarian emergency and the start of an exit from the euro.” The EC President, Jean-Claude Juncker, even said, “We have a Grexit scenario prepared in detail”, meaning “we know how we will kick Greece out of the euro.” I doubt that, and in all likelihood it will be the euro that will suffer more and possibly fall apart if Greece exits in one way or another, but this is what he said. 

The deadline given to Greece to strike the new deal was July 9. Prior to that, however, two moves came from the U.S., the major shareholder of the IMF. On June 26, the IMF stated the obvious: that the Greek debt is not payable and has to be restructured. Then, on July 8, the U.S. Treasury Secretary, Jack Lew, and the IMF managing director, Christine Lagarde — a Franco-American front — tried to increase pressure on Germany, the hegemon of the EU, to grant debt relief to Greece and help it avoid an exit from the eurozone. Even the French President, François Hollande, is supporting Greece; the Italian Prime Minister, Matteo Renzi, is backing the Franco-American front. 

On July 9, the Syriza made a final counter-offer. Many viewed this as absolute capitulation because it differed from the June 25 Troika offer that the Greek voters rejected only in two minor details, and which are not even worth mentioning. Finally, on July 10, the counter-offer was voted in the Greek Parliament and, to the dismay of many observers siding with Greece, approved by a 251-member majority out of 300, adding more to the confusion. What was the point of the referendum then? 

However, what was attached to the counter-offer that many overlooked was debt relief, which has been off the table since the beginning. After the landslide ‘no’ to the June 25 offer by the Troika in the July 5 referendum and with the backing of the U.S., France and Italy, Syriza is now stronger than ever. 

Now, the ball is in the court of 18 of the 19 German-led eurozone member-states excluding Greece. As on July 12, a day after the completion of this article, they were still discussing whether to keep Greece in the eurozone. And if they do decide to keep Greece in, how much debt relief will they grant to it? 

They may still kick Greece out the eurozone, but the world is watching. 

(T. Sabri Öncü is a co-founder of SoS Economics in Istanbul. He has worked inter alia as Senior Economist for UNCTAD and as Head of Research at the Reserve Bank of India’s Centre for Advanced Financial Research and Learning.)

The Greek crisis and an imperfect European Union

Sanjaya Baru

The European Union (EU) was never a union. Greece has called the bluff. At the heart of the economic crisis in the EU is a political failure. The inability, indeed the unwillingness, of the member nations of the “Union” to move beyond a single market and a monetary union to create a political entity. The economic crisis in Greece is a manifestation of that political failure across the EU. National politics have worsted regional economics.

Imagine an India in which a less developed State was on the verge of default and neither New Delhi nor any of the more developed States were willing to step in and help. The success of the Indian Union rests on the fact that the developed regions of the country, and the Union government, have taken upon themselves the responsibility of offering a safety net to the less developed regions. All federal systems and continental nations are built on this foundation of regional interdependence and mutual support facilitated by federal political systems.

 

A commentary on EU
The failure of the EU’s more developed nations, especially Germany, to provide such a safety net to a less developed one like Greece has brought the EU to the brink of unravelling. This situation has been long in making.

The distance between Brussels, Berlin and Athens was brought home to me 20 summers ago when I opted for Athens as a destination for my travels as a guest of the European Union Visitors Programme (EUVP). The head of the Delegation of the EU in Delhi at the time, a French diplomat, suggested politely that I drop Athens and opt for Paris instead. The EUVP invitee was allowed to visit two European capitals of choice apart from the visit to Brussels. Berlin and Paris are the heart of Europe, she told me. Why waste time visiting Athens?

Since I had been to Paris many times and never to Greece, I insisted on Athens. When the ambassador of Greece to India found out that I was under pressure to visit Paris rather than Athens, he threw a mighty fit causing a diplomatic brouhaha in Brussels. Two decades later, the relationship between Europe’s major powers and its peripheral nations has not changed much.

Germany has behaved much in the same way that developed States in India like to when it comes to the question of transferring funds to less developed States. The former usually sermonise the latter on the virtues of industriousness and hard work and blame them for their backwardness. The latter demand all manner of special assistance. The Indian union has the political instruments to deal with such issues. The EU doesn’t.

Through the 1990s and well into the 2000s, EU enthusiasts from various European, especially German, think tanks would often lecture Indians about the virtues of regional cooperation and hold up the EU as an example for South Asia to emulate. The fact is that long before the EU tried its experiment with unification, India did. The reason why India stuck together and the EU is now facing the prospect of “Grexit” and “Brexit” (the exit of Greece and Britain) is because the Indian Union became not just an economic and political union but adopted the principle of federal financing administered by a democratically elected Union government.

The absence of such a principle of internal safety net for an imploding economy, and the weakness of the EU’s political institutions, has brought the EU to this brink. How the citizens of Greece would view their future and how much importance they attach to their membership of the EU to safeguard their future will be determined this weekend when Greece conducts a referendum.

 

Future of Europe
Two exogenous factors have come to shape the Western response to an unfolding Greek tragedy. First, the rise of Germany as a geoeconomic power and, second, the return of Russia as a geopolitical player. Over the years, a more economically successful and prosperous Germany has asserted itself, projecting its post-war “geoeconomic’” power to acquire political influence. The eastward expansion of the EU has further facilitated this.

Germany’s ascendance within Europe was shaped by two additional factors. First, the relative decline of other European economies, especially the economies of southern Europe.

Second, the induction into the EU of several east and north European economies worried about the resurgence of Russia as a geopolitical player. Russian President Vladimir Putin’s aggressive leadership has sent a shiver down Europe’s spine and many of East Europe’s smaller nations.

 

Germany and multipolar world
While southern Europe, including Italy, worries more about growing German assertiveness within Europe, northern and eastern Europe worry about a re-assertive Russia. It is against this background that Greece’s nationalist and Leftwing leadership reached out to Russia for help and Mr. Putin was quite happy to step into Europe’s troubled waters. Indeed, the fact that Greek voters opted for a Leftwing leadership has added a new dimension to the resolution of the crisis, given concerns in Germany and the United States about rising left-wing and right-wing forces in Europe and the decline in the influence of centrist political parties. Therefore, the stakes are high. The crisis in Greece is not just about sovereign default. It is about the future of Europe.

There is an interesting parallel between the Asian financial crisis of the late 1990s and the European crisis today. In 1997-98, when Indonesia, South Korea and Thailand faced a payments and debt crisis, it was the political fallout of that crisis, and the failure of the International Monetary Fund (IMF) to help the economies in trouble, that altered Asian geopolitics. While the IMF sermonised Korea and dictated to Indonesia, China stepped in and bailed out Thailand. The IMF has not been able to return to Asia since, while China has set up its own regional financial institutions.

Russia does not have the deep pockets to be a China to beleaguered Greece, but the IMF and Germany’s myopic policy response to Greece’s social crisis has set in motion political responses that could have similar long lasting impact on big power equations within Europe and beyond. In Greece it is not just the IMF but also Europe’s own regional financial institutions that have been found wanting.

Germany, it would appear, would not mind the exit of Greece, and maybe even Italy, because it has acquired a more loyal hinterland to its east. This could well mark the beginning of a new “Pax Germanica”. The crisis in Europe is also a test for the U.S. Having fathered the post-war trans-Atlantic order, the U.S. is unable or unwilling to step in and preserve the EU in its present form.

When the dust settles in Europe the emerging multipolar world will come to stay. If the Asian financial crisis consolidated Chinese power in Asia, the European financial crisis will consolidate German, and perhaps Russian, power in Europe. Economic crises do have geopolitical consequences.

 

Developed economy risk
The crisis in Greece does not in itself pose an economic risk for Indian investors and traders, but a Europe-wide crisis would. Even as the Indian economy begins to recover from the consequences of India’s own bad policies it may face the risk of dealing with those of Europe. There may be some business opportunities for Indian investors arising out of the decline in asset valuations in Europe, but caution would be the better part of valour.

Over the past five years, there has been a flight of capital from India to Europe. Many Indian companies have found investing in Europe a better proposition than investing at home. What the Greek crisis shows is that even in developed market economies there can be government failure, if not market failure. Indian businesses that seek foreign markets and external investment opportunities must invest more in understanding the nature of political risk around the world. Far too many analysts have worried about “emerging market risk” to have bothered about “developed economies’ risk”. This now deserves attention.

What the Greek crisis also brings home to Indian policymakers is the importance of responsible economic management at home and the need for creating multiple interdependencies externally. Greece’s weakness is that few in the world worry about its economy capsizing. India was in that spot in 1990-91 and, mercifully, is no longer in that worrisome place. But the debate on the extent of global interdependency that India should create and maintain continues. The lesson from Greece is not that a country should isolate itself from the global economy but that it should carefully manage its relations with the regional and world economy.

(Sanjaya Baru is Director for Geo-economics and Strategy, International Institute of Strategic Studies, and Honorary Senior Fellow, Centre for Policy Research, New Delhi.)

ഗ്രീസ് ഇനിയെങ്ങോട്ട്?

ഡോ. ടി.എം. തോമസ് ഐസക്‌ 
ഗ്രീസ് റഫറണ്ടം കഴിഞ്ഞു. യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയനും ഐ.എം.എഫും യൂറോപ്യന്‍ കേന്ദ്രബാങ്കുമുള്‍പ്പെടുന്ന മൂവര്‍സംഘം (ട്രോയിക്ക) അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കാന്‍ശ്രമിച്ച ചെലവുചുരുക്കല്‍ പരിപാടി അറുപത്തൊന്നു ശതമാനം ഗ്രീക്ക് പൗരന്മാരും തള്ളിക്കളഞ്ഞു. ട്രോയിക്കയുടെ ചെലവുചുരുക്കല്‍ പരിപാടി തുടങ്ങിയിട്ട് എട്ടുവര്‍ഷമായി. ഈ കാലയളവില്‍ 2.5 ലക്ഷം ഉദ്യോഗസ്ഥരെ പിരിച്ചുവിട്ടു. പെന്‍ഷനും ക്ഷേമപദ്ധതികളും വെട്ടിച്ചുരുക്കി. ഇതിന്റെഫലമായി കമ്മി ബജറ്റ് മിച്ചബജറ്റായിമാറി. പക്ഷേ, രാജ്യം തകര്‍ന്നു. സാമ്പത്തിക മുരടിപ്പിന്റെ കാലത്താണ് ചെലവുചുരുക്കല്‍ നടപ്പാക്കിയിരുന്നത് എന്നോര്‍ക്കണം. ഏതു സാമ്പത്തികശാസ്ത്ര വിദ്യാര്‍ഥിക്കും അറിയാവുന്നതുപോലെ വേണ്ടത്ര ഡിമാന്റില്ലാത്തതിനാല്‍ ചരക്കുകള്‍ കെട്ടിക്കിടക്കുന്നതുമൂലമാണ് ഉത്പാദനം മുരടിക്കുന്നതും മാന്ദ്യമുണ്ടാകുന്നതും. സര്‍ക്കാര്‍ച്ചെലവ് ദേശീയവരുമാനത്തിന്റെ ഏതാണ്ട് മൂന്നിലൊന്നുവരും. അതിലുണ്ടായ ഇടിവ് ഡിമാന്റിനെ പിന്നെയും പ്രതികൂലമായി ബാധിച്ചു. സര്‍ക്കാര്‍ ചെലവുചുരുക്കിയപ്പോള്‍ ജനങ്ങളുടെ വരുമാനം കുറഞ്ഞു, അവരുടെ വാങ്ങല്‍കഴിവ് പിന്നെയും ഇടിഞ്ഞു. ഇതിന്റെ ഫലമായി ഗ്രീസിലെ ദേശീയവരുമാനം 200714 കാലത്ത് 26 ശതമാനം കുറഞ്ഞു. തൊഴിലില്ലായ്മയും പെരുകി. ഗ്രീസിലെ തൊഴിലില്ലായ്മ 25.6 ശതമാനമായി ഉയര്‍ന്നു. യുവാക്കളില്‍ അമ്പതുശതമാനം പേര്‍ക്ക് പണിയില്ല.

ആകെ ഗുണംകിട്ടിയത് ഗ്രീസിന് വായ്പനല്‍കിയ ബാങ്കുകള്‍ക്കു മാത്രമാണ്.ചെലവുചുരുക്കല്‍ നിബന്ധനകള്‍ നടപ്പാക്കിയപ്പോള്‍ ഗ്രീസിന് പുതിയ വായ്പകള്‍ അനുവദിക്കാന്‍ട്രോയിക്ക തയ്യാറായി. പക്ഷേ, ഈ പണം മുഴുവന്‍ പഴയ കടങ്ങളുടെ മുതലും പലിശയും തിരിച്ചടയ്ക്കുന്നതിന്  ഉപയോഗിക്കേണ്ടിവന്നു. അതുകഴിഞ്ഞ നാട്ടിലെ വികസന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്ക് ബാക്കിയൊന്നും ഉണ്ടായില്ല. സമ്പദ്ഘടന ശോഷിച്ചപ്പോള്‍ ദേശീയവരുമാന/കടബാധ്യത തോത് ഉയര്‍ന്നു. കടബാധ്യത 177 ശതമാനമായി. ഇതുപോലെ എത്രവര്‍ഷം ചെലവുചുരുക്കല്‍ പരിപാടി നടപ്പാക്കിയാലും ഗ്രീസ് രക്ഷപ്പെടില്ല എന്ന പ്രധാനമന്ത്രി അലക്‌സിസ് സിപ്രാസിന്റെ വാദം ജനങ്ങള്‍ സ്വീകരിച്ചു. ഇനിയെന്താണ് സംഭവിക്കാന്‍ പോകുന്നത്? ഗ്രീസ് യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയന് പുറത്തുപോകേണ്ടിവരുമെന്ന് കരുതുന്നവര്‍ ഏറെയുണ്ട്. റഫറണ്ടം പ്രതികൂലമായാല്‍ ഇത് അനിവാര്യമാകും എന്നാണ് ട്രോയിക്കയും ഇവരുമായി സന്ധിചെയ്യണമെന്ന് പറയുന്ന ഗ്രീസിലെ രാഷ്ട്രീയക്കാരും വാദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നത്.

പൗരാണിക കാലംമുതല്‍ ഗ്രീസിന്റെ നാണയമായിരുന്നു ഡ്രാക്മ. പതിനഞ്ചുവര്‍ഷംമുമ്പ് യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയനില്‍ അംഗമായപ്പോള്‍ ഇതുപേക്ഷിച്ച് എല്ലാ അംഗരാജ്യങ്ങളെയുംപോലെ യൂറോ നാണയമായി അംഗീകരിച്ചു. ഇപ്പോള്‍ എല്ലാ ഗ്രീക്കുകാരുടെയും ബാങ്കുകളിലെ സമ്പാദ്യം യൂറോയിലാണ്. മാത്രമല്ല, ഡ്രാക്മ ഗ്രീസിനുപുറത്ത് ആരും സ്വീകരിക്കുകയുമില്ല. അതുകൊണ്ട് യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയനില്‍നിന്ന് പുറത്തുപോകുന്നു എന്ന സ്ഥിതിവന്നാല്‍ എല്ലാ നിക്ഷേപകരും കൂട്ടത്തോടെ ബാങ്കിലേക്കോടും. അവര്‍ക്കെല്ലാം യൂറോയില്‍ സമ്പാദ്യം തിരിച്ചുകൊടുക്കാന്‍ ബാങ്കുകളുടെ കൈയില്‍ യൂറോ ഉണ്ടാവില്ല. ബാങ്കുകളൊക്കെ പൂട്ടേണ്ടിവരും. സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥ പൂര്‍ണസ്തംഭനത്തിലാകും.

മേല്‍പ്പറഞ്ഞ സ്ഥിതിവിശേഷത്തെ ഗ്രീക്ക് പ്രധാനമന്ത്രിപോലും തള്ളിക്കളയുന്നില്ല. ചെലവുചുരുക്കല്‍ പാക്കേജിനെതിരായി വോട്ടുചെയ്ത് ട്രോയിക്കയോട് വിലപേശാനുള്ള ഗ്രീക്ക് ഭരണകൂടത്തിന്റെ ശേഷി ശക്തിപ്പെടുത്തണമെന്നായിരുന്നു ജനങ്ങളോടുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഭ്യര്‍ഥന. എന്നുവെച്ചാല്‍ യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയനില്‍ തുടരണമെന്നാണ് സിപ്രാസിന്റെപോലും ഇന്നത്തെ നിലപാട്. അല്ലാത്തപക്ഷം, കളി കൈവിട്ടുപോകുമെന്ന് അദ്ദേഹം ഭയപ്പെടുന്നു. ഒരുപക്ഷേ, ഇതുകൊണ്ടാവാം കൂടുതല്‍ തീവ്രനിലപാട് സ്വീകരിക്കുന്ന ധനമന്ത്രി രാജിവെച്ചത്.

പക്ഷേ, ഗ്രീക്ക് ജനവിധി യൂറോപ്പിലെ പൊതുജനാഭിപ്രായത്തെയും സ്വാധീനിച്ചുതുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ഒന്നാം ലോകയുദ്ധം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ 'സമാധാനത്തിന്റെ സാമ്പത്തികപ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍' എന്നപേരില്‍ കെയിന്‍സ് ഒരു ഗ്രന്ഥമെഴുതി. യുദ്ധത്തിന് കാരണക്കാരായ ജര്‍മനിയുടെ കൈയില്‍നിന്ന് നാശനഷ്ടങ്ങളുടെ പൂര്‍ണനഷ്ടപരിഹാരം ഈടാക്കണമെന്ന വാശിയിലായിരുന്നു ബ്രിട്ടനും ഫ്രാന്‍സുമടക്കമുള്ള സഖ്യകക്ഷികള്‍. പക്ഷേ, ഇത്തരത്തില്‍ ഒരു സമീപനം ജര്‍മനിയില്‍ അതിരൂക്ഷമായ സാമ്പത്തികപ്രതിസന്ധിയുണ്ടാക്കുമെന്നും യൂറോപ്യന്‍ സമാധാനത്തെ തുരങ്കംവെക്കുമെന്നും കെയിന്‍സ് മുന്നറിയിപ്പുനല്‍കി. പക്ഷേ, സഖ്യകക്ഷികള്‍ ചെവിക്കൊണ്ടില്ല. ഇതിന്റെഫലം ലോകം അ നുഭവിച്ചു. സഖ്യകക്ഷികള്‍ക്ക് നഷ്ടപരിഹാരം കൊടുക്കാന്‍ ആവശ്യമായ പണം ജര്‍മനിയുടെ പക്കലുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഫാക്ടറികള്‍വരെ പൊളിച്ചെടുത്ത് ജര്‍മനിക്ക് പുറത്തേക്കുകൊണ്ടുപോയി. ആഗോള സാമ്പത്തികമാന്ദ്യം ആരംഭിച്ചതോടെ ജര്‍മനിയുടെ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥ തകര്‍ന്നു. ഇതില്‍നിന്നാണ് ഹിറ്റ്‌ലറും നാസിസവും രൂപംകൊണ്ടത്. അങ്ങനെ യൂറോപ്പ് രണ്ടാമതൊരു ലോകയുദ്ധത്തിന് ഇരയായി.

ഇത്തവണ സഖ്യശക്തികള്‍ ജര്‍മനിയില്‍നിന്ന് നഷ്ടപരിഹാരവും കടബാധ്യതയും ഈടാക്കാന്‍ ഒരുമ്പെട്ടില്ല എന്നുമാത്രമല്ല അവയൊക്കെ എഴുതിത്തള്ളുകയും ചെയ്തു. ജര്‍മനിയുടെ പുനര്‍നിര്‍മാണത്തിന് വലിയതോതില്‍ സഹായം നല്‍കി. ഏതാനും വര്‍ഷംകൊണ്ട് ജര്‍മനി ലോകസാമ്പത്തികശക്തിയായി വീണ്ടും ഉയര്‍ന്നു. ഈ ജര്‍മനിയാണ് ഇപ്പോള്‍ ഷൈലോക്കിനെപ്പോലെ ഗ്രീസില്‍നിന്ന് തങ്ങളുടെ ഒരു റാത്തല്‍ ഇറച്ചി ഈടാക്കാനിറങ്ങിയിരിക്കുന്നത്. ചരിത്രം എത്രപെട്ടെന്നാണ് വിസ്മൃതിയിലാകുന്നത്. ഇത് യാദൃച്ഛികമല്ല. ഇന്ന് ലോകത്ത് ആധിപത്യം പുലര്‍ത്തുന്ന നിയോലിബറല്‍ ചിന്താഗതിയുടെ ഏറ്റവും വലിയ പ്രയോക്താവാണ് ജര്‍മന്‍ ചാന്‍സലര്‍ ആന്‍ഗെലാ മെര്‍ക്കല്‍. നിയോ ലിബറലിസത്തെ എതിര്‍ക്കുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രീയമുന്നണിക്ക് ഗ്രീസിനെ പ്രതിസന്ധിയില്‍നിന്ന് കരകയറ്റാന്‍കഴിഞ്ഞാല്‍ അത് വലിയ തിരിച്ചടിയാകും. ഗ്രീസിനെപ്പോലെ സ്‌പെയിനും പോര്‍ച്ചുഗലും അയര്‍ലന്‍ഡുമെല്ലാം ഇതുപോലെ വിലപേശാന്‍ തുടങ്ങിയാലോ എന്നും അവര്‍ക്ക് ഭയമുണ്ട്. ഗ്രീസിനോടുള്ള നിലപാടിന് അടിസ്ഥാനം സാമ്പത്തിക യുക്തിയെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ രാഷ്ട്രീയമാണ്.

ഇനി ട്രോയിക്ക ഒരു വിട്ടുവീഴ്ചയ്ക്കും തയ്യാറല്ലെങ്കില്‍ യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയന്‍ വിടുകയല്ലാതെ സിപ്രാസിന് മറ്റുമാര്‍ഗമില്ല. വരുന്ന അഞ്ചാറുമാസക്കാലം വലിയ സാമ്പത്തിക ഭൂകമ്പമാകും ഇത്. പക്ഷേ, അതുകഴിഞ്ഞാല്‍ ഗ്രീസിന് സ്വന്തം കാലില്‍ മുന്നേറാന്‍പറ്റും. ഇതിന്റെ സാമ്പത്തികശാസ്ത്രമെന്താണ്?

യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയന്‍ നിലവിലില്ല, പഴയ യൂറോപ്പാണെന്നിരിക്കട്ടെ. അപ്പോള്‍ ജര്‍മനിയില്‍ മാര്‍ക്കും ഗ്രീസില്‍ ഡ്രാക്മയും ആയിരിക്കും നാണയങ്ങള്‍. ജര്‍മനിയില്‍ വലിയ സാമ്പത്തിക അഭിവൃദ്ധിയും ഗ്രീസില്‍ സാമ്പത്തികമാന്ദ്യവും ആണെന്നും കരുതുക. ഈ സാഹചര്യത്തില്‍ ഡ്രാക്മയുടെ വിനിമയമൂല്യം ഇടിയും. നേരെമറിച്ച് സാമ്പത്തിക അഭിവൃദ്ധിയിലുള്ള ജര്‍മനിയില്‍ മാര്‍ക്കിന്റെ മൂല്യം ഉയരും. ഏതുനാണയത്തിന്റെ മൂല്യമാണോ ഇടിയുന്നത് അവരുടെ കയറ്റുമതി കൂടും, വിനിമയമൂല്യം ഉയരുന്ന നാണയത്തിന്റെ കയറ്റുമതി കുറയുകയും ചെയ്യും. ഇതിനുപുറമേ ഗ്രീസിലെ പലിശനിരക്ക് താഴും, ജര്‍മനിയിലേത് ഉയരും.

ഇങ്ങനെ രണ്ടുരാജ്യങ്ങളും ഒരു സന്തുലനാവസ്ഥയിലേക്ക് നീങ്ങും. അങ്ങനെ പതുക്കെപ്പതുക്കെ ഗ്രീസ് പ്രതിസന്ധിയില്‍നിന്ന് കരകയറും. എന്നാല്‍, ഈ സാമ്പത്തികപ്രവണതകള്‍ ഇന്നത്തെ യൂറോപ്പില്‍ നടക്കുകയില്ല. കാരണം, പ്രതിസന്ധിയിലിരിക്കുന്ന ഗ്രീസിലും അഭിവൃദ്ധിയിലിരിക്കുന്ന ജര്‍മനിയിലും ഒരേ നാണയമാണ്. സാമ്പത്തിക അഭിവൃദ്ധിക്കുവേണ്ടി സ്വതന്ത്രമായൊരു നാണയനയം ഗ്രീസിന് സ്വീകരിക്കാന്‍ പറ്റില്ല.

യഥാര്‍ഥത്തില്‍ ഇന്ന് ജര്‍മനി പിന്തുടരുന്ന പണനയത്തിന് കടകവിരുദ്ധമായ പണനയമാണ് ഗ്രീസില്‍ സ്വീകരിക്കേണ്ടത്. എന്നാല്‍, യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയന് മുഴുവന്‍ ഒരേ നാണയവ്യവസ്ഥയായതുകൊണ്ട് ഏകീകൃതമായ നയമേ പറ്റൂ. ഗ്രീസുപോലെ പിന്നാക്കംനില്‍ക്കുന്ന രാജ്യങ്ങള്‍ക്ക് എന്തെങ്കിലും പരിഗണനനല്‍കാന്‍ ജര്‍മനിയും മറ്റും തയ്യാറുമല്ല. അതുകൊണ്ടാണ്.

ഗ്രീസ് യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയന്‍ വിടുന്നതായിരിക്കും നല്ലതെന്ന് ചില വിദഗ്ധര്‍ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത്. ഇതിന് ഉദാഹരണമായി പലരും ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുക, അര്‍ജന്റീനയെയാണ്. അര്‍ജന്റീനയുടെ നാണയമായ പെസോ ഡോളറുമായി പൂര്‍ണമായി ബന്ധിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. അര്‍ജന്റീന സാമ്പത്തികപ്രതിസന്ധിയിലായി. വിദേശവായ്പ തിരിച്ചടയ്ക്കാന്‍ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയില്‍ 2002ല്‍ അര്‍ജന്റീന തിരിച്ചടവിന് മൊറട്ടോറിയം പ്രഖ്യാപിച്ചുകൊണ്ട് ലോകത്തെ ഞെട്ടിച്ചു. ആറേഴുമാസക്കാലം അതിഗുരുതരമായ പ്രതിസന്ധിയിലായിരുന്നു. എന്നാല്‍, ഇന്ന് അര്‍ജന്റീന ലാറ്റിനമേരിക്കയിലെ ഏറ്റവും സാമ്പത്തികസ്ഥിരതയുള്ള രാജ്യമാണ്.

എങ്കിലും സിപ്രാസി അറ്റകൈയായേ യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയന്‍ വിടൂ. ജനവിധിയുടെ പിന്തുണയോടെ ശക്തമായി വിലപേശാനായിരിക്കും ശ്രമം. എന്താണ് ഗ്രീസിന് സ്വീകരിക്കാവുന്ന നിലപാട്? വായ്പകളുടെ കാലാവധി നീട്ടിവാങ്ങാന്‍ ശ്രമിക്കുക. പുതിയ വായ്പകള്‍, പഴയ വായ്പകള്‍ തിരിച്ചടയ്ക്കുന്നതിനുപകരം രാജ്യത്തെ നിക്ഷേപമാക്കിമാറ്റാം. ഇന്നത്തെ മാന്ദ്യത്തില്‍നിന്ന് കരകയറാം. ട്രായിക്കയ്ക്കും നഷ്ടമൊന്നുമില്ല. സ്വകാര്യസ്ഥാപനങ്ങളല്ലല്ലോ ഗ്രീസിന് വായ്പനല്‍കിയിട്ടുള്ളത്. യൂറോപ്യന്‍ കേന്ദ്രബാങ്കും ഐ.എം.എഫും മറ്റുമാണ്. അവര്‍ക്ക് കടം തിരിച്ചടവ് രണ്ടോ മൂന്നോ വര്‍ഷം വൈകിയതുകൊണ്ട് ഒരു പ്രതിസന്ധിയും ഉണ്ടാകാന്‍ പോകുന്നില്ല. എന്നിരുന്നാലും ഒത്തുതീര്‍പ്പ് പ്രയാസമാണ്. കാരണം നേരത്തേ പറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞു. സാമ്പത്തികമല്ല, രാഷ്ട്രീയമാണ്.

നിയോ ലിബറല്‍ നയങ്ങളെ യൂറോപ്പിലെ ഒരു രാഷ്ട്രം വെല്ലുവിളിക്കുകയാണ്. ഇതിനുവഴങ്ങിയാല്‍ സ്‌പെയിനില്‍ നടക്കാന്‍പോകുന്ന തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ഇടതുപക്ഷവിജയം ഉറപ്പാണ്. സ്‌പെയിനും ഗ്രീസും മാറിയാല്‍ പിന്നെ പോര്‍ച്ചുഗലും അക്കൂട്ടത്തില്‍ച്ചേരും. ഇത് യൂറോപ്പിലെ രാഷ്ട്രീയബലാബലത്തില്‍ മാറ്റംവരുത്തും. പക്ഷേ, ഇപ്പോഴും കാര്യങ്ങള്‍ വ്യക്തമല്ല. ഉദാഹരണത്തിന് റഷ്യ എന്ത് നിലപാടുസ്വീകരിക്കും? ഗ്രീസിന് താങ്ങുകൊടുക്കാന്‍ റഷ്യ തീരുമാനിച്ചാല്‍ കളിയുടെ നിയമങ്ങള്‍ മാറും. ഇതൊക്കെ കാത്തിരുന്നു കാണുകയേ നിവൃത്തിയുള്ളൂ.

Greek debt crisis: The melodrama of bankruptcy

MANASI PHADKE

The flavour of this week is distinctly “Gre”. Not Grey. Though that definitely would have to be the colour of this week. Grexit, Greferendum and Greekonomics. Google is flummoxed with the number of searches beginning with “Gre”. The German Chancellor is seriously thinking of changing her name to Grangela Merkel to get voted the most popularly searched Euro Zone leader. The only snag seems to be the Greek PM Alexis Tsipras, who has threatened to copyright all innovative words starting with the letters “Gre”.

This, in short, is the deal. Deny us the bailout and we will see how any Great Gregarious words in this Greedy Greasy world can survive.

This has caused great discomfort to Alan Gre-enspan. Gre-at Britain, which faces the threat of being re-christened Small Britain, has given a statement that its interest is in a stable but flexible Euro Zone. The Germans are thanking the day when they decided to use the Latin (not Greek) root Germanus to call themselves Germans and not Gremans.

In the meanwhile, Tsipras, that wily statesman, is trying every known Greek treek to stay within the EU and win Angela back. When Helen is to be won, sail away from the shore, leaving the Trojan horse behind. One can almost see Tsipras sailing away from the Euro Zone, claiming that the austerity measures have created a “humanitarian” crisis in Greece.

The referendum is his Trojan horse, designed to buy him time. The Achilles heel, unfortunately, is the horrendously high 160 per cent debt ratio that won’t reduce till some drastic austerity measures are implemented.

And if copyrights and Trojan horses are not enough to coax the Germans, he can always get a bit philosophical. He’s a Greek, after all. “Be slow to fall into friendship, but when thou art in, continue firm and constant,” said Socrates. Too bad that Goldman Sachs did not read him carefully while hurrying the Greeks into the Maastricht. They seem to have trusted Pythagoras more. “All things are generated rom number.” Especially EU membership. Eureka!

There is another reason Tsipras is hopeful of staying in the Euro Zone for some more time. The Gre-at Depression phenomenon. At the London School of Economics, young economists were recently informed of the possibilities of the big, bad Gre around the corner. Puts your bad GRE score into perspective, this one. And who gave the young, innocents, this Greu-some piece of news? The RBI Gre-vernor, no less! And this guy really knows his crises. There is this decadal frequency with which he senses it. Further, the consultancy firms have also developed a Rajan geographical crisis indicator scale.

Here’s how. Dr Rajan hinted at the possibility of a crisis in 2005 at a US conference. What happened next? With a two year lag, the crisis hit the US. Now that he has spoken about the Depression in Europe in 2015, it is obvious that the Euro Zone will see a crisis happen only in 2017. For Tsipras, this is good news indeed. This means the bailout and the stalemate can definitely be held off till 2017, till which time, hopefully some other country in the Euro Zone will have bad enough fundamentals to fulfil the Rajan prophecy. The geographical crisis indicator scale suggests that in one decade, the crisis has moved from US to Europe — around 99º to the East of the US.

(The writer is a Pune-based economist)

ഗ്രീസിന്റെ സാമ്പത്തികപ്രതിസന്ധി

സിസി ജേക്കബ്‌
''യൂറോപ്യന്‍ കമ്മീഷനും യൂറോപ്യന്‍ സെന്‍ട്രല്‍ ബാങ്കും (ഇ.സി.ബി.) അന്താരാഷ്ട്ര നാണയനിധിയും (ഐ.എം.എഫ്.) 25.06.2015ന് യൂറോഗ്രൂപ്പില്‍ വെച്ച അവരുടെ സംയുക്തനിര്‍ദേശമടങ്ങിയ രണ്ടുഭാഗങ്ങളുള്ള നിര്‍ദിഷ്ട ഉടമ്പടി അംഗീകരിക്കണോ?'' ഗ്രീസിലെ അലക്‌സിസ് സിപ്രാസിന്റെ സര്‍ക്കാര്‍ ഞായറാഴ്ച രാജ്യത്തോട് ഇങ്ങനെ ചോദിക്കും. വേണം അല്ലെങ്കില്‍ വേണ്ട; ഒറ്റവാക്കില്‍ ഉത്തരം നല്‍കണം. ജനം വേണ്ട എന്ന ഉത്തരം നല്‍കണമെന്നാണ് സര്‍ക്കാര്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. ആഗ്രഹംപോലെ നടന്നാല്‍ യൂറോസഖ്യത്തില്‍നിന്നും യൂറോ എന്ന വിനിമയനാണയത്തില്‍നിന്നുമുള്ള ഗ്രീസിന്റെ പുറത്തുപോകല്‍ ഏതാണ്ടുറയ്ക്കും. 19അംഗ യൂറോസഖ്യത്തിലെ മറ്റംഗങ്ങളും ഗ്രീസും തമ്മില്‍ വീണ്ടും ചര്‍ച്ചകള്‍നടക്കുകയും വിട്ടുവീഴ്ചകളുണ്ടാവുകയും ചെയ്തില്ലെങ്കില്‍ അത് സംഭവിക്കുകയുംചെയ്യും.

എങ്ങനെ ഇതുവരെയെത്തി?

2008ലെ ആഗോളസാമ്പത്തികപ്രതിസന്ധിയെത്തുടര്‍ന്ന് യൂറോപ്പാകെ കടത്തിലായപ്പോള്‍ ഏറ്റവും ദുരിതമനുഭവിച്ചത് ഗ്രീസായിരുന്നു. വരവറിയാതെ ചെലവുനടത്തിയ ഭരണകൂടം രാജ്യത്തെ കൊണ്ടെത്തിച്ചത് വലിയ കടത്തില്‍. ആഗോളവിപണി കരകയറാന്‍ പ്രയാസപ്പെടുമ്പോള്‍ 2009 ഒക്ടോബറില്‍ ഗ്രീസ് വെടിപൊട്ടിച്ചു; വര്‍ഷങ്ങളായി ധനക്കമ്മി കുറച്ചുകാട്ടുകയായിരുന്നുവെന്ന്. ഇത് ഗ്രീസിന്റെ ധനസ്ഥിതിയെക്കുറിച്ച് ആശങ്കയുയര്‍ത്തി. ആഗോളവിപണിയില്‍നിന്നു കടമെടുക്കുന്നതിന് വിലക്കുവീണു. 2010 ആയപ്പോള്‍ രാജ്യം പാപ്പരാകുമെന്ന സ്ഥിതിവന്നു. ഇത് പുതിയ സാമ്പത്തികക്കുഴപ്പത്തിലേക്ക് നയിക്കുമെന്നുകണ്ട് ഐ.എം.എഫും ഇ.സി.ബി.യും യൂറോപ്യന്‍ കമ്മീഷനും സഹായവുമായെത്തി. കര്‍ശനനിബന്ധനകളോടെ 24,000 കോടി യൂറോ വായ്പയനുവദിച്ചു. കടുത്ത ചെലവുചുരുക്കല്‍, ബജറ്റ് വെട്ടിക്കുറയ്ക്കല്‍, നികുതി വര്‍ധിപ്പിക്കല്‍ തുടങ്ങിയവയായിരുന്നു നിബന്ധനകള്‍.

സാമ്പത്തികഞെരുക്കത്താല്‍ യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയന്‍ തകരാന്‍പോകുന്നുവെന്ന ധാരണയൊഴിവാക്കാന്‍ സഹായധനംകൊണ്ടു കഴിഞ്ഞു; ഗ്രീസിന്റെ ധനസ്ഥിതി പിടിച്ചുനിര്‍ത്താനും. പക്ഷേ, ഇത്രയും തുക കിട്ടിയിട്ടും പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ തീര്‍ന്നില്ല. അതുവരെയുള്ള കടങ്ങള്‍ വീട്ടാനേ അതുതകിയുള്ളൂ. അഞ്ചുകൊല്ലംകൊണ്ട് സമ്പദ്രംഗം മുരടിച്ചു. തൊഴിലില്ലായ്മ 25 ശതമാനത്തിലേറെയായുയര്‍ന്നു; യുവാക്കളിലെ തൊഴിലില്ലായ്മ 50 ശതമാനമായും. ചെലവുചുരുക്കലാണ് ഇതിനുകാരണമെന്ന് ചില സാമ്പത്തികവിദഗ്ധരും ഒട്ടേറെ ഗ്രീക്കുകാരും വിശ്വസിക്കുന്നു. ഈ ഘട്ടത്തിലാണ് അലക്‌സിസ് സിപ്രാസിന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ ഇടതുകക്ഷിയായ 'സിരിസ' അധികാരത്തിലേറിയത്. വായ്പക്കാര്യത്തില്‍ ഐ.എം.എഫും ഇ.സി.ബി.യും യൂറോപ്യന്‍ കമ്മീഷനുമായി വീണ്ടും ചര്‍ച്ചനടത്തുമെന്ന് വാഗ്ദാനംനല്‍കി. ജൂണ്‍ 30 ആയിരുന്നു ഐ.എം.എഫിന്റെ പണം തിരിച്ചടയ്ക്കാനുള്ള അവസാനതീയതി. ആ 180 കോടി യൂറോ (12,656 കോടി രൂപ) തിരിച്ചടയ്ക്കുന്നതിനുള്ള സമയം നീട്ടിക്കിട്ടാന്‍ ഐ.എം.എഫ്., ഇ.സി.ബി., യൂറോപ്യന്‍ കമ്മീഷന്‍ എന്നിവയുമായി അഞ്ചുമാസമായി ചര്‍ച്ചയിലായിരുന്നു സിപ്രാസ്. സാമ്പത്തികരക്ഷാപദ്ധതിയിലെ ശേഷിക്കുന്ന 720 കോടി യൂറോ(50,612 കോടി രൂപ) കൂടി നല്‍കാന്‍ അഭ്യര്‍ഥിച്ചു. യൂറോമേഖലയുടെ അടയന്തരനിധിയില്‍നിന്ന് 2900 കോടി യൂറോ (2.03 ലക്ഷം കോടി രൂപ) രണ്ടുകൊല്ലത്തേക്ക് വായ്പചോദിച്ചു. ഇതനുവദിക്കാന്‍ കൂടുതല്‍ കര്‍ക്കശമായ ചെലവുചുരുക്കല്‍ നിബന്ധനകള്‍ അവര്‍ വെച്ചു. അവയില്‍ ചിലത് അംഗീകരിക്കാമെന്ന് സിപ്രാസ് വാഗ്ദാനംചെയ്തിട്ടും വിട്ടുവീഴ്ചയ്ക്ക് വായ്പദാതാക്കള്‍ തയ്യാറായില്ല. ഗ്രീസും വിട്ടുകൊടുത്തില്ല. ചര്‍ച്ചകള്‍നടക്കെ ജൂണ്‍ 27ന് ഐ.എം.എഫും ഇ.സി.ബി.യും യൂറോപ്യന്‍ കമ്മീഷനും വെച്ച നിബന്ധനകളില്‍ ഹിതപരിശോധന പ്രഖ്യാപിച്ചു. ജൂണ്‍ 30 എന്ന സമയപരിധി പിന്നിട്ടിട്ടും ഐ.എം.എഫിന്റെ പണം ഗ്രീസ് തിരിച്ചടച്ചില്ല. വായ്പ തിരിച്ചടയ്ക്കാത്ത ആദ്യ യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയന്‍ രാജ്യം എന്ന കുപ്രസിദ്ധി അങ്ങനെ ഗ്രീസ് നേടി.

സിപ്രാസിനെ ചൊടിപ്പിച്ച നിര്‍ദേശങ്ങള്‍
കൂടുതല്‍ ചെലവുചുരുക്കല്‍ എന്ന വായ്പദാതാക്കളുടെ ആവശ്യം 'ബ്ലാക്‌മെയില്‍' ആണെന്ന് സിപ്രാസ് ആരോപിച്ചു. സിപ്രാസ് ചതിച്ചെന്ന് യൂറോപ്യന്‍ കമ്മീഷന്‍ പ്രസിഡന്റ് ഴാങ് കോദ് ജങ്കര്‍ പ്രതികരിച്ചു. ഹിതപരിശോധന പ്രഖ്യാപിച്ച സ്ഥിതിക്ക് ഗ്രീസുമായുള്ള ചര്‍ച്ചയ്ക്കു സാധുതയില്ലെന്ന് ഐ.എം.എഫ്. മേധാവി ക്രിസ്റ്റീന്‍ ലെഗാര്‍ദെയും പറഞ്ഞു.
ചെലവുചുരുക്കല്‍ അവസാനിപ്പിക്കും എന്നതായിരുന്നു തിരഞ്ഞെടുപ്പുപ്രചാരണവേളയില്‍ 'സിരിസ' ഗ്രീസിനു നല്‍കിയ വാഗ്ദാനം. മൊത്ത ആഭ്യന്തരവരുമാനം ഒരുശതമാനം കൂട്ടാന്‍ ജൂലായ് ഒന്നുമുതല്‍ വാണിജ്യനികുതിയില്‍ പുതിയ വാറ്റ് സമ്പ്രദായം ഏര്‍പ്പെടുത്തണം, ഭൂരിഭാഗം ചരക്കുകള്‍ക്കും 23 ശതമാനം എന്ന പരമാവധി നികുതി ചുമത്തണം, ചില ഗ്രീക്ക് ദ്വീപുകളെ 'വാറ്റി'ല്‍നിന്ന് ഒഴിവാക്കുന്നതും ചിലതിന് 'വാറ്റ്' ഇളവ് നല്‍കിവരുന്നതും അവസാനിപ്പിക്കണം, 2022ഓടെ വിരമിക്കല്‍പ്രായം 67 ആക്കണം, രണ്ടുലക്ഷത്തോളംവരുന്ന പാവപ്പെട്ട പെന്‍ഷന്‍കാര്‍ക്ക് നല്‍കുന്ന സഹായധനം ഉടന്‍ നിര്‍ത്തലാക്കണം തുടങ്ങിയ ചെലവുചുരുക്കല്‍നിര്‍ദേശങ്ങള്‍ അതുകൊണ്ടുതന്നെ സിപ്രാസിന് സ്വീകാര്യമായില്ല. 201516 വര്‍ഷംകൊണ്ട് 890 കോടി യൂറോയുടെ (62,585 കോടി രൂപ) ചെലവുചുരുക്കാനുള്ള നിര്‍ദേശങ്ങളായിരുന്നു ഇവ. എങ്കിലും പ്രതിസന്ധിക്ക് അയവുവരുത്താനും കൂടുതല്‍ തുക ലഭ്യമാക്കാനും ചില നിര്‍ദേശങ്ങള്‍ 33,000 ഡോളറിലേറെ വരുമാനമുള്ളവര്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ നികുതിചുമത്തുക, അടിസ്ഥാനഭക്ഷ്യവസ്തുക്കള്‍ക്കും സേവനങ്ങള്‍ക്കും 23 ശതമാനം നികുതിചുമത്തുക തുടങ്ങിയവ അംഗീകരിക്കാന്‍ തയ്യാറാണെന്ന് സിപ്രാസ് അറിയിച്ചു. പക്ഷേ, ഹിതപരിശോധനയില്‍ത്തട്ടി ചര്‍ച്ച ഒടുങ്ങി.

വായ്പദാതാക്കളുടെ തന്ത്രം
ഇടതുകക്ഷിയായ 'സിരിസ'യെക്കൊണ്ടുതന്നെ ഗ്രീസ് ജനതയുടെമേല്‍ അവസാനത്തെ ആണിയും അടിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമമാണ് യൂറോസഖ്യത്തിലെ പ്രബലരാജ്യമായ ജര്‍മനിയും ഐ.എം.എഫും നടത്തിയത്. രാജ്യത്തിന്റെ പെന്‍ഷന്‍ സമ്പ്രദായത്തിലും സാമൂഹികസുരക്ഷാ നടപടികളിലും കര്‍ക്കശനിയന്ത്രണങ്ങള്‍. ഫലത്തില്‍ ഗ്രീസിലെ ദരിദ്രരെ കൂടുതല്‍ ഞെരുക്കുന്നതാവും അത്. ചുരുങ്ങിയ പെന്‍ഷന്‍ കൈപ്പറ്റുന്ന വിഭാഗത്തെത്തന്നെ 2017ഓടെ ഇല്ലാതാക്കണമെന്നാണ് ഐ.എം.എഫ്. മേധാവിയും ജര്‍മന്‍ ധനമന്ത്രിയും ജൂണ്‍ 25ലെ ചര്‍ച്ചയില്‍ നിര്‍ദേശിച്ചത്. ഈ നിര്‍ദേശം അംഗീരിച്ചാല്‍ ദാരിദ്ര്യരേഖയ്ക്കും 660 യൂറോയാണ് ഗ്രീസിലെ ബി.പി.എല്‍. പരിധി താഴെ 500 യൂറോ പെന്‍ഷന്‍ വാങ്ങുന്ന 44.8 ശതമാനം വരുന്ന പെന്‍ഷന്‍കാര്‍ക്ക് കിട്ടുക 200 യൂറോ മാത്രമായിരിക്കും. ഇത്തരം പരിഷ്‌കാരം ഏതുനിലയ്ക്കായാലും സര്‍ക്കാറിനെയും ജനങ്ങളെയും ദോഷകരമായേ ബാധിക്കൂ. 

സിപ്രാസും കൂട്ടരും അംഗീകരിക്കാന്‍ തയ്യാറായ നിര്‍ദേശങ്ങളെച്ചൊല്ലിത്തന്നെ ഗ്രീസില്‍ മുറുമുറുപ്പുയര്‍ന്നതാണ്. വായ്പദാതാക്കള്‍ മുന്നോട്ടുവെച്ച നിര്‍ദേശങ്ങള്‍ക്കു വഴങ്ങുന്നത് രാഷ്ട്രീയ ആത്മഹത്യയാകുമെന്ന് 'സിരിസ'യിലെ അംഗങ്ങള്‍ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. ഗ്രീസിലെ ഇടതുസര്‍ക്കാറിനെ തൂത്തുമാറ്റി, നവ ഉദാരീകരണ, ചെലവുചുരുക്കല്‍ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള സാമ്പത്തികനയങ്ങളെ എതിര്‍ക്കുന്ന യൂറോമേഖലയിലെ ഏല്ലാ കുഴപ്പക്കാര്‍ക്കും മുന്നറിയിപ്പു നല്‍കുക എന്ന ലക്ഷ്യവും വായ്പദാതാക്കള്‍ക്കുണ്ട്. ഗ്രീസിന് ഇളവുകൊടുത്താല്‍ സൊമാലിയ, സുഡാന്‍, സിംബാബ്വെ പോലുള്ള ദരിദ്രരായ കടക്കാര്‍ ഇളവാവശ്യപ്പെട്ടെത്തുമെന്ന ആശങ്കയും ഐ.എം.എഫിനുണ്ട്. 

കീഴടങ്ങാതെ സിപ്രാസ് ഹിതപരിശോധന പ്രഖ്യാപിച്ചത് വ്യക്തമായ രാഷ്ട്രീയലക്ഷ്യത്തോടെയാണ്. ചുരുങ്ങിയദിവസംകൊണ്ടുള്ള ഹിതപരിശോധന വാസ്തവത്തില്‍ പ്രഹസനമാണ്. വായ്പദാതാക്കളുടെ നിര്‍ദേശത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കത്തെപ്പറ്റി ജനത്തെ വ്യക്തമായി ബോധവത്കരിക്കാന്‍ സമയമില്ല എന്നതുതന്നെ കാരണം. മാത്രവുമല്ല, നിര്‍ദേശങ്ങള്‍ക്കടിസ്ഥാനമായ സാമ്പത്തികരക്ഷാപദ്ധതിയുടെ കാലാവധി ജൂണ്‍ 30ന് അവസാനിച്ചു. ഇനിയിപ്പോള്‍ യൂറോമേഖലയില്‍ നില്‍ക്കണോ വേണ്ടയോ എന്നത് നിര്‍ണയിക്കാനുള്ള ഹിതപരിശോധനയായി ഇതു ചുരുങ്ങും. ഇക്കാര്യം എത്ര ഗ്രീസുകാര്‍ക്കറിയാമെന്നതും സംശയമാണ്. വാസ്തവത്തില്‍ ഗ്രീസിന്റെ സമ്പദ്രംഗത്ത് സാരമായ പ്രത്യാഘാതമുണ്ടാക്കാന്‍പോകുന്ന തീരുമാനത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്വം ജനങ്ങളുടെകൂടി ചുമലില്‍വെയ്ക്കാനുള്ള സിപ്രാസിന്റെ ബുദ്ധിയാണ് ഹിതപരിശോധനയ്ക്കു പിന്നില്‍.

 2011ല്‍ അന്നത്തെ പ്രധാനമന്ത്രി ജോര്‍ജ് പാപെന്ദ്രു സമാനസാഹചര്യത്തില്‍ ഹിതപരിശോധനനടത്താന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍ എതിര്‍ത്തയാളാണ് സിപ്രാസ്. അത് ബാങ്കിങ് സംവിധാനംതകരാറിലാക്കുമെന്നും സാമ്പത്തികശിഥിലീകരണത്തിലേക്കു നയിക്കുമെന്നുമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാദം. ഇപ്പോള്‍ സിപ്രാസ് ഹിതപരിശോധനയുമായിവരുമ്പോള്‍ അത് രാജ്യത്തെ വിഭജിക്കുമെന്ന ആരോപണമുയര്‍ത്തി പാപെന്ദ്രു എത്തിയിട്ടുണ്ട്. തന്നെയുമല്ല, അന്ന് സിപ്രാസ് പറഞ്ഞ സ്ഥിതിയിലേക്കാണ് ഗ്രീസിന്റെ പോക്കും. ഹിതപരിശോധന പ്രഖ്യാപിച്ചതിനുപിന്നാലെ ഗ്രീസിലെ ബാങ്കുകള്‍ക്കും എ.ടി.എമ്മുകള്‍ക്കും മുമ്പില്‍ക്കണ്ട ആള്‍ക്കൂട്ടം ഇതാണു സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ബാങ്കുകളും വിപണിയും ജൂലായ് ആറുവരെ അടച്ചിട്ടാണ് സിപ്രാസ് ഇതിനു പരിഹാരംകണ്ടത്.

ദ്രാക്മയിലേക്ക് മടക്കം
ഹിതപരിശോധനാവേളയില്‍ 'വേണ്ട' എന്ന് വോട്ടുചെയ്യാന്‍ ജനത്തെ ആഹ്വാനംചെയ്ത് സിരിസ, ഇന്‍ഡിപ്പെന്‍ഡന്റ് ഗ്രീക്‌സ്, ഗോള്‍ഡന്‍ ഡോണ്‍ കക്ഷികള്‍ പ്രചാരണം നടത്തുന്നുണ്ട്. ഹിതപരിശോധനയെ എതിര്‍ക്കുന്ന പ്രതിപക്ഷകക്ഷികള്‍ 'വേണം' എന്ന് വോട്ടുചെയ്യുകയോ വോട്ടെടുപ്പില്‍നിന്ന് വിട്ടുനില്‍ക്കുകയോചെയ്യാന്‍ ആഹ്വാനംനല്‍കുന്നു. ഫലം ഭരണകക്ഷിയുടെ താത്പര്യത്തിനനുകൂലമായാല്‍ 2001ല്‍ ദ്രാക്മ വിട്ട് യൂറോയെ പുല്‍കിയ ഗ്രീസ് പഴയ നാണയത്തിലേക്കു തിരിച്ചുപോകും. നല്ലൊരുശതമാനം ഗ്രീക്കുകാര്‍ക്കും യൂറോവിടുന്നതില്‍ താത്പര്യമില്ല. അത് ഗ്രീസിലും യൂറോ സാമ്പത്തികമേഖലയിലും പ്രത്യാഘാതങ്ങളുണ്ടാക്കും. അതിന്റെ അലയൊലികള്‍ ആഗോളസമ്പദ്രംഗത്തുമുണ്ടാകും. പിടിച്ചുനില്‍ക്കാന്‍ ഗ്രീസ് റഷ്യയെയോ ചൈനയെയോ ആശ്രയിച്ചേക്കുമെന്ന വാദവുമുണ്ട്. 

ബാങ്കുകള്‍ക്കും വിപണിക്കും നിയന്ത്രണംവരുംമുമ്പ് പ്രോറാറ്റ ഇന്‍സ്റ്റിറ്റിയൂട്ട് നടത്തിയ സര്‍വേയില്‍ 54 ശതമാനംപേര്‍ വേണ്ട എന്ന അഭിപ്രായക്കാരായിരുന്നു; വേണം എന്ന പക്ഷക്കാര്‍ 33 ശതമാനവും. എന്നാല്‍, സാമ്പത്തികനിയന്ത്രണങ്ങള്‍ വന്നതോടെ 'വേണ്ട' എന്ന് വോട്ടുചെയ്യാന്‍ താത്പര്യപ്പെടുന്നവരുടെ എണ്ണം 46 ശതമാനമായി കുറഞ്ഞു. ജൂലായ് 20ന് മറ്റൊരു നാഴികക്കല്ലുകൂടി ഗ്രീസിനെ കാത്തിരിപ്പുണ്ട്. ഇ.സി.ബി.ക്ക് 350 കോടി യൂറോ (24,636 കോടി രൂപ) തിരിച്ചടയ്‌ക്കേണ്ടത് അന്നാണ്. അതിനുമുമ്പ് സിപ്രാസ് സര്‍ക്കാര്‍ താഴെയിറങ്ങുമോ? വോട്ടെടുപ്പ്ഫലം പ്രതികൂലമായാല്‍ അതിനിടയുണ്ടെന്നാണ് അദ്ദേഹം നല്‍കിയ സൂചന.