Waking up to the BRICS

Samir Saran

In his 2001 paper titled “Building Better Global Economic BRICs”, economist Jim O’Neill of Goldman Sachs calculated that “if the 2001/2002 outlook were to be extrapolated, over the next decade, China would be “as big as Germany” and Brazil and India “not far behind Italy” on a current GDP basis. Cut to 2013; Jim O’ Neill’s expectations seem modest. Last year, China was the world’s second largest economy, Brazil ahead of Italy and India just one rank behind in terms of current GDP. In purchasing power parity (PPP) terms, all the BRIC countries were within the top 10, with China and India at second and third position respectively. BRIC, in Wall Street lingo, is an “outperformer.”

Despite the crippling financial crisis, BRIC has done better on pure economic terms than most expectations. But the acronym is today representative of much more than an investment narrative alone. With the inclusion of South Africa, BRIC became BRICS, giving a pluralist and inclusive veneer to an economic idea. This group now has a significant political dimension, as is evidenced by the increasing number of converging positions on political issues.

In a follow-up paper in 2003, titled, “Dreaming with BRICs: The Path to 2050,” Goldman Sachs claimed that by 2050, the list of the world’s largest 10 economies would look very different. It is remarkable then, that in 2014 the list already looks radically different, and it is clear that it is time to “wake up” to the BRICS.

NDB versus existing banks
In this context there were at least two concrete arrangements inked at the sixth BRICS Summit in July, which will have a large economic and political impact. These were the Contingent Reserve Arrangement and the New Development Bank (NDB). Conversations and reportage on these two were shrill, coloured and obtuse in the run-up to the Summit. It continues to follow in the same vein. Indeed the NDB is at once the most celebrated and critiqued outcome of the Fortaleza Summit. Now that we are a few weeks away from its public conception, it is time for a reality check on this widely discussed BRICS achievement.

The first reality is the NDB can neither replace nor supplant the role of the existing development banks. The NDB will not be able to compete with the reach and expanse of existing institutions such as the World Bank, which has a subscribed capital of over $223 billion. The bank borrows $30 billion annually by issuing Triple-A rated debt in international bond markets. Such easy access to capital markets on the back of high promoter creditworthiness allows the bank to have a lower cost of funds. Other development finance institutions enjoy similar financial backing. The Asian Development Bank (ADB) too has a large balance sheet, backed by 67 member nations and a subscribed capital of $162 billion.

In contrast, the NDB will require over half a decade before it can accumulate the stated capital base of $50 billion from within BRICS and another $50 billion (approximately) from other countries and institutions. Indeed, in the immediate term, only a modest $150 million has been promised by each of the BRICS countries. A contribution of $1,850 million thereafter, staggered over five to six years, will require some doing as the BRICS countries are grappling with weak balance sheets, fragile current accounts and other domestic imperatives.

Then, there are other questions that will need to be answered in the days ahead. If China is unable to dominate this institution, will it prefer to prioritise investments through its (proposed) Asian Infrastructure Investment Bank? How soon can the central banks of the member countries devise arrangements to act as depository institutions for the NDB? And, how will the NDB raise funds in different countries? What will be the currency or currencies of choice? All important posers which can be addressed if the resolve is unerring. 

Development finance
The second reality is, in spite of its modest economic weight in the initial years, the NDB can change the ethos of development finance irreversibly. Rather than replacing or supplanting existing development finance institutions, the NDB will seek to supplement existing resources. In fact, the World Bank President, Jim Yong Kim, has welcomed the idea of the NDB and acknowledged its potential in infrastructure development and the global fight against poverty.

An important difference could be in the way conditions and restrictions are imposed on loan recipients. Bretton Woods Institutions such as the World Bank have been known to impose conditions for lending that create structural mismatches between project funding, demand and supply. As recently as last year, the World Bank Group decided to restrict funding for new coal plants in developing countries, deciding instead to invest greater resources in “cleaner” fuels. Of course, the World Bank would be well advised to reconsider this decision given lifeline energy needs and the energy access realities in developing countries such as India.

The NDB’s mission must be to create a business structure where borrowing countries are given greater agency in prioritising the kinds of projects they would want funded. Over a decade, this could become the demonstrator project through which the relationship between donors and recipients, lenders and borrowers, will be rewritten. Hopefully this will be in favour of developing economies and will enable the reimagining of economic pathways. 

Location and ownership
The third reality — perhaps, the most debated — is that the location of the NDB is immaterial when governance and ownership is equally shared. Location has frequently been confused with ownership, skewed by our imagination of existing institutions such as the World Bank. According to its Articles of Agreement, major policy decisions at the World Bank are made through a Super Majority — 85 per cent of votes. Vote shares in turn are determined by the level of a nation’s financial contribution. With around 16 per cent voting share at the World Bank, the U.S. has a de facto veto. Conversely, BRICS, with 40 per cent of the global population and a combined GDP of $24 trillion (PPP), collectively accounts for a mere 13 per cent of the votes at the World Bank.

As such, the concentration of voting power and headquarter location in Washington DC in the case of the World Bank is merely a coincidence. Japan dominates the functioning of the ADB with a 15.7 per cent shareholding, despite the headquarters being located in the Philippines.

It is also useful to note that previous World Bank presidents have been U.S. citizens and the International Monetary Fund’s (IMF) list of managing directors is composed entirely of Europeans. Even the ADB’s presidents have been Japanese citizens, with almost all of them having served in the Finance Ministry in Tokyo. In this regard, the NDB, with its intention of rotating leadership, seeks to overhaul the existing governance framework prevalent in the international development finance institutions. Through equal shares of paid-in capital in the NDB, there is a clear intention of creating an alternative model that focusses on voting-power parity. The smallest country can negotiate at par with the biggest country.

Will BRICS create a framework that is as democratic in sharing governance space with other investors and stakeholders? This will be something to watch for as the systems and structures evolve. The notion that the NDB has been “Shanghai-ed” is perhaps a shallow understanding of this exciting new initiative.

With an equal voting share, all five countries have to be on board to move in a particular direction. Admittedly, this can be hugely inefficient and troublesome. Therefore, it is incumbent upon BRICS members to ensure that this initial at-par equity in governance does not unexpectedly allow for a super majority like gridlock, restricting decision making because of a lack of consensus. The NDB must be dynamic and lithe, much like the BRICS grouping itself. It would be useful for BRICS members to institute a professional management body for steering everyday operations of the NDB as well as all non-policy related decisions, including those dealing with project funding.

And most importantly, as discussed earlier, BRICS members should democratise the bank’s functioning if new stakeholders are included in the future. They must find ways to engage the recipients and beneficiaries in its decision-making apparatus. If anything, the NDB must be a template for change, not a mirror to the existing hegemony of money.

(Samir Saran is vice-president at the Observer Research Foundation)

BRICs must realign their economies

Dharmakirti Joshi  & Neha Duggar Saraf

The share of BRIC (Brazil, Russia, India, China) economies in world GDP has risen to 26.5 per cent in 2012 from only 16.4 per cent in 2000. In fact, the increase in BRIC GDP in purchasing power parity terms over the last decade was even larger than the GDP of the entire euro area in 2012.

Historically, BRIC economy cycles have moved in tandem with the cycles of the advanced countries. Over the last three years, however, the growth in BRIC countries has fallen much more sharply than that warranted by a slowdown in the advanced economies (graph).

The gap between GDP growth in BRIC economies and advanced countries remained stable at 8.6 per cent during the pre-global financial crisis (GFC) boom year of 2007 and 8.7 per cent at the peak of the GFC in 2009. After that, the gap started narrowing and fell to 4.7 per cent in 2012.
INTERNAL IMBALANCES

This slippage in growth of BRIC nations to well below pre-crisis trends cannot be attributed to external factors alone. Whereas Brazil, Russia and India suffer from low investments and high inflation, China relies excessively on investments to boost growth.

                                                                                 In sharp contrast to Brazil and India, Russia is

rather under-diversified and highly dependent on swings in oil fortunes. Over the next decade, India faces the challenge of harnessing its demographic dividend for higher economic growth, whereas Russia faces a shrinking working age population and China’s population is beginning to age at a faster pace.
 The constraints from these imbalances have amplified due to the slowdown in external demand over the past three years. And BRIC economies can no longer ignore them.

In 2012, Brazil’s economy is estimated to have grown at 1 per cent — lower than its pre-crisis rate of 4.8 per cent and a sharp fall from 7.5 per cent in 2010. At 19.3 per cent, Brazil’s investment as a share of GDP is also the lowest among BRIC economies.

Consequently, capacity utilisation is very high; even a small increase in demand during high-growth years leads to a surge in inflation, which forces the central bank to keep rates high. Moreover, Brazil’s corporate tax rate, at 34 per cent, is the highest among the BRIC economies and acts as a dampener to investments.

In many ways, Brazil’s economic imbalance is similar to that of India’s. Both countries need to rebalance their economies from consumption to investment. The Reserve Bank of India has been struggling to combat inflation, despite high policy rates.

Although India’s investment rate is relatively higher at 35 per cent of GDP, growth in private corporate investment has fallen sharply over the past few quarters due to lack of policy reforms, supply-side bottlenecks and high interest rates. Like in Brazil, the Government spends too much on welfare spending.

Unlike the other three BRIC nations, Russia’s most striking economic imbalance is its excessive reliance on oil. Oil accounts for half of federal revenue and fuel exports 60 per cent of total exports.

Although the Russian government recorded a budget surplus of 1 per cent of GDP in 2012, its non-oil fiscal balance as a share of GDP was a negative 10.5 per cent. Russia’s economic growth is synchronous with oil price movements.

Over the last two years, for instance, when economic growth slowed sharply in most of the other BRIC economies, Russia remained fairly resilient with an average growth of over 4 per cent, because oil prices remained high.

Like Brazil, Russia’s investment as a share of GDP is low (21 per cent, according to World Bank, 2011). Also, fixed investments in mining are higher than in manufacturing.

Due to lack of investment, Russia’s average inflation over the last three years, at 6.8 per cent, is second only to India among BRIC economies. Most of the country’s large companies are state-owned and belong to commodity industries.

One of the reasons for low investments in Russia is that government policies are not conducive to small and medium-sized businesses. Russia’s working-age population will shrink by roughly 2.4 per cent over the next five years.

While India, Brazil and Russia will have to rebalance from consumption to investment, China’s challenge is just the opposite.
CHINA’S DIFFERENT

Investments in China are 45 per cent of GDP and exports around 30 per cent of GDP. China’s investments (in current US dollar) in 2011 was almost equal to the entire GDP of Spain and Italy put together in 2011.

Excessive investments create financial and fiscal risks, and there is growing evidence of this in China. At 35 per cent, the share of private consumption in GDP in China is the lowest among BRIC economies. China needs to rebalance its economy away from investment towards consumption to make its growth sustainable.

This will be a gradual process and the country will have to settle for lower growth rates of 7.5-8 per cent over the medium run.

The graph shows the divergent growth trends between BRIC nations and the advanced economies. Although BRIC economies are expected to grow faster than advanced countries, the gap between their growth rates could narrow unless the BRIC countries address their structural economic imbalances.

Advanced economies are unlikely to provide much support over the next five years.

So, BRIC nations must rebalance their economies to regain and sustain their past high growth rates and maintain their rising global prominence.

(The authors are Chief Economist and Junior Economist Crisil.)

ബ്രിക്സിന്റെ (BRICS) പ്രസക്തി

വി. ബി .പരമേശ്വരന്‍

"ബ്രിക്സി"ല്‍ വിശ്വാസം അര്‍പ്പിക്കരുതെന്നാണ് മാര്‍ച്ച് 27ന് "ഇന്ത്യന്‍ എക്സ്പ്രസ്" ദിനപത്രം മന്‍മോഹന്‍സിങ് സര്‍ക്കാരിന് നല്‍കിയ ഉപദേശം. സമാനമായ ഉപദേശമാണ് ഏപ്രില്‍ ഒന്നിന് "ബിസിനസ് സ്റ്റാന്‍ന്റേഡ്" ദിനപത്രവും നല്‍കുന്നത്. ബ്രിക്സില്‍നിന്നാല്‍ ഇന്ത്യക്ക് മഹത്തായ ശക്തിയായി വളരാന്‍ കഴിയുമോ എന്ന സംശയം ഉയര്‍ത്തിയത് "ദ ഇക്കോണമിസ്റ്റ്" വാരികയാണ്. ബിര്‍ള ഗ്രൂപ്പിന്റെ "ഹിന്ദുസ്ഥാന്‍ ടൈംസ്" പത്രമാകട്ടെ, "ബ്രിക്സിന്റെ അടിത്തറ ഇളകിയിരിക്കുകയാണെ"ന്ന് മന്‍മോഹന്‍സിങ് സര്‍ക്കാരിനെ ഓര്‍മപ്പെടുത്തി. ഈ പത്രങ്ങളെല്ലാം ഒരുപോലെ ഉയര്‍ത്തുന്നത് ലോകത്തിന്റെ ഏകധ്രുവ ലോകനായകനെന്ന് സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന അമേരിക്കയുടെ ആശങ്കകളാണ്. അമേരിക്കയില്ലാത്ത ഒരു സഖ്യത്തെ എങ്ങനെ അംഗീകരിക്കുമെന്ന ചോദ്യമാണ് ഈ മാധ്യമങ്ങള്‍ ഏകസ്വരത്തില്‍ ഉയര്‍ത്തുന്നത്. 
ബ്രസീലും റഷ്യയും ഇന്ത്യയും ചൈനയും ചേര്‍ന്ന് 2009ലാണ് "ബ്രിക്" എന്ന് സംഘടനയ്ക്ക് രൂപം നല്‍കിയത്. വികസ്വര രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ കൂട്ടായ്മ എന്ന നിലയിലാണ് ഈ സംഘടനയ്ക്ക് രൂപം നല്‍കിയത്. "കൂടുതല്‍ ജനാധിപത്യപരവും നീതിയുക്തവുമായ ബഹുധ്രുവ ലോകം" എന്നതാണ് ബ്രിക് മുന്നോട്ടുവച്ച ആശയം. നിക്ഷേപ ബാങ്കായ ഗോള്‍ഡ്മാന്‍ സാച്ചസിലെ ജിം ഒ നീല്‍ ആണ് ഈ സഖ്യത്തില്‍ അംഗങ്ങളായ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ പേരിലെ ആദ്യ അക്ഷരം ചേര്‍ത്ത് ബ്രിക് എന്ന പേര് ആദ്യമായി നല്‍കിയത്. യൂറോപ്യന്‍ സാമ്പത്തികപ്രതിസന്ധിയുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ നിക്ഷേപകര്‍ക്ക് തെരഞ്ഞെടുക്കാവുന്ന പ്രദേശം ബ്രിക് രാഷ്ട്രങ്ങളാണെന്നാണ് ജിം ഒ നീല്‍ അന്ന് പറഞ്ഞത്. 2011ല്‍ ചൈനയിലെ സാന്യയില്‍ ചേര്‍ന്ന മൂന്നാം ഉച്ചകോടിയില്‍ ആഫ്രിക്കയുടെ പ്രതിനിധിയായി ദക്ഷിണാഫ്രിക്കകൂടി ഈ സഖ്യത്തില്‍ അംഗത്വം നേടിയതോടെയാണ് ബ്രിക്സ് എന്ന പേര് വന്നത്. ഇതോടെ ഏഷ്യ, ആഫ്രിക്ക, അമേരിക്ക, യൂറോപ്പ് എന്നീ വന്‍കരകളുടെ പ്രതീകമായി ഈ സഖ്യം മാറി. രണ്ടാം ലോകയുദ്ധത്തില്‍ വിജയിച്ച അമേരിക്ക ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള പാശ്ചാത്യശക്തികള്‍ നിര്‍മിച്ചെടുത്ത ലോകക്രമത്തിനെതിരെയുള്ള ശക്തമായ നീക്കമായിരുന്നു ബ്രിക്സ്. റഷ്യന്‍ വിദേശമന്ത്രി സെര്‍ജി ലാവ്റോവാണ് ബ്രിക്സിന്റെ രൂപീകരണത്തിലും യെകാതിരിന്‍ബര്‍ഗിലെ ആദ്യം ഉച്ചകോടിക്കും നേതൃത്വം നല്‍കിയത്. പ്രസിഡന്റ് യെല്‍റ്റ്സിന്റെ വിദേശമന്ത്രിയും പിന്നീട് പ്രധാനമന്ത്രിയുമായ യെവ്ജനി പ്രിമക്കോവാണ് ആദ്യമായി റഷ്യ, ചൈന, ഇന്ത്യ ത്രികക്ഷി സഖ്യം വേണമെന്ന ആശയം മുന്നോട്ടുവച്ചത്. എന്നാല്‍, ഇന്ത്യയാണ് അതില്‍ താല്‍പ്പര്യം കാട്ടാതിരുന്നത്. എന്നാല്‍, തുടര്‍ന്നുള്ള സംഭവങ്ങളാണ് ഈ രാജ്യങ്ങളുടെ കണ്ണ് തുറപ്പിച്ചത്.

1997ല്‍ ഏഷ്യന്‍ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയുണ്ടായപ്പോള്‍, 1944 മുതല്‍ ലോകസാമ്പത്തിക ക്രമത്തെ ശക്തമായി നിയന്ത്രിക്കുന്ന ബ്രെട്ടന്‍വൂഡ് സഹോദരികളായ ലോകബാങ്കും അന്താരാഷ്ട്ര നാണയനിധിയും (ഐഎംഎഫ്) പാശ്ചാത്യശക്തികളും അതിനോട് കാട്ടിയ തണുത്ത പ്രതികരണം ഏഷ്യന്‍ രാജ്യങ്ങളെ കണ്ണുതുറപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു. 
കടുത്ത സാമ്പത്തിക പരിഷ്കാരങ്ങള്‍ നടപ്പാക്കുക, പലിശനിരക്ക് വര്‍ധിപ്പിക്കുക, സാമ്പത്തിക അച്ചടക്കം പാലിക്കുക തുടങ്ങി സാമ്പത്തികപ്രതിസന്ധി മൂര്‍ച്ഛിപ്പിക്കുന്ന നടപടികള്‍ അംഗീകരിച്ചാല്‍ മാത്രമേ സാമ്പത്തികസഹായം നല്‍കൂ എന്നാണ് ബ്രെട്ടന്‍വൂഡ് സഹോദരികള്‍ അന്ന് പറഞ്ഞത്. 
പ്രതിസന്ധി ആരംഭിച്ച തായ്ലന്‍ഡിലേതുള്‍പ്പെടെയുള്ള രാജ്യങ്ങളിലെ കറന്‍സികളുടെ മൂല്യം കുറയ്ക്കണമെന്നുപോലും ഇവര്‍ സമ്മര്‍ദംചെലുത്തി. എന്നാല്‍, 2008ല്‍ യൂറോപ്പില്‍ സാമ്പത്തികപ്രതിസന്ധിയുണ്ടായപ്പോള്‍ ഇതേ ഐഎംഎഫും ലോകബാങ്കും മറ്റും ഏഷ്യന്‍ രാജ്യങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പില്‍വച്ചത് നിബന്ധന ഒന്നുമില്ലാതെ സഹായം നല്‍കാനാണ്. വാള്‍സ്ട്രീറ്റ് പ്രതിസന്ധിയും സൈപ്രസ് പ്രതിസന്ധിയും പരിഹരിക്കാനും പാശ്ചാത്യശക്തികള്‍ മിന്നല്‍വേഗത്തില്‍ ഇടപെട്ടു. എന്നാല്‍, ഏഷ്യ- ആഫ്രിക്ക- ലാറ്റിനമേരിക്ക എന്നിങ്ങനെ വികസ്വരരാഷ്ട്രങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍ ഇയൊരു വേഗതയോ നടപടികളോ അമേരിക്കന്‍ നിയന്ത്രിത ധനസ്ഥാപനങ്ങളില്‍നിന്നുണ്ടായിട്ടില്ല. ലോകബാങ്കിന്റെ അധ്യക്ഷനായി നൈജീരിയക്കാരനെയോ കൊളംബിയക്കാരനെയോ നിയമിക്കണമെന്ന ആവശ്യവും അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടില്ല. അതിനാലാണ് ബ്ലൂംസ്ബര്‍ഗ് കോളം എഴുത്തുകാരനായ വില്യം പെസക് പാശ്ചാത്യരുടെ കാപട്യം കാരണമാണ് "ശിഷ്ടഭാഗത്തിന്റെ ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നേല്‍പ്പ്" ഉണ്ടായതെന്ന് വിലയിരുത്തിയത്. 

2003ല്‍ മെക്സിക്കോയിലെ കാന്‍കുണില്‍ ചേര്‍ന്ന ലോകവ്യാപാര സംഘടന ഉച്ചകോടി വികസ്വരരാഷ്ട്രങ്ങളുടെ വികാരം ഉള്‍ക്കൊള്ളാതെ അമേരിക്കയും യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയനും ചേര്‍ന്ന് "കാര്‍ഷികകരാര്‍" പ്രഖ്യാപിച്ചപ്പോഴാണ് ആദ്യമായി ബ്രസീലും ഇന്ത്യയും ചേര്‍ന്ന് മറുനിര്‍ദേശങ്ങള്‍ സമര്‍പ്പിച്ചത്. അമേരിക്ക ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള വികസിത രാഷ്ട്രങ്ങള്‍ കാര്‍ഷിക സബ്സിഡി വെട്ടിക്കുറയ്ക്കണമെന്നാണ് മറുനിര്‍ദേശത്തില്‍ പറയുന്നത്. ചൈന ഉള്‍പ്പെടെ 20 രാഷ്ട്രം ഈ നിര്‍ദേശത്തില്‍ ഒപ്പുവയ്ക്കുകയുണ്ടായി. ഈ സഹകരണമാണ് 2003 ജൂണില്‍ "ഇബ്സ" എന്ന ദക്ഷിണ-ദക്ഷിണ കൂട്ടായ്മയിലേക്ക് നയിച്ചത്. ഇന്ത്യയും ബ്രസീലും ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയുമാണ് ഈ സഖ്യത്തിലുണ്ടായിരുന്നത്. 2009ല്‍ കോപ്പന്‍ഹേഗനില്‍ കാലാവസ്ഥാമാറ്റ ഉച്ചകോടി ചേര്‍ന്നപ്പോഴാണ് ഇന്ന് കാണുന്ന ബ്രിക്സിലെ എല്ലാ രാഷ്ട്രങ്ങളും ചേര്‍ന്ന് അമേരിക്കന്‍ നീക്കത്തിനെതിരെ ബേസിക് ഗ്രൂപ്പിന് രൂപം നല്‍കിയത്. പല വേദികളിലും അമേരിക്ക ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള വികസിത രാഷ്ട്രങ്ങള്‍ കൈക്കൊണ്ട നിലപാടുകള്‍ക്കെതിരെയുള്ള യോജിപ്പാണ് ബ്രിക്സിന്റെ അടിസ്ഥാനമെന്നര്‍ഥം. 
ബ്രിക്സിനെ അമേരിക്ക എത്രമാത്രം ഭയപ്പെടുന്നുവെന്ന് അടുത്തകാലത്തായുള്ള അവരുടെ നീക്കങ്ങള്‍ വ്യക്തമാക്കുന്നു. രണ്ടാം ഒബാമ സര്‍ക്കാരിന്റെ വിദേശനയത്തില്‍ പ്രാധാന്യം നല്‍കുന്നത് "ഏഷ്യന്‍ അച്ചുതണ്ടി"നാണ്. ചൈനയെ വരിഞ്ഞുകെട്ടുക എന്ന അമേരിക്കന്‍തന്ത്രമാണ് ഇവിടെ ഇതള്‍വിരിയുന്നത്. ഇന്ത്യയെ കൂടെനിര്‍ത്തി ജപ്പാന്‍, ഓസ്ട്രേലിയ എന്നിവയോടൊപ്പം ഏഷ്യന്‍ നാറ്റോ രൂപീകരിക്കാനാണ് അമേരിക്കന്‍ നീക്കം. അമേരിക്കന്‍ നേതൃത്വത്തിലുള്ള അന്തര്‍ പസഫിക് പങ്കാളിത്ത(ടിപിപി)വും ഇതേ ലക്ഷ്യംവച്ചുള്ളതാണ്.

ബ്രൂണെ, ചിലി, സിംഗപ്പുര്‍, ന്യൂസിലന്‍ഡ് എന്നീ രാജ്യങ്ങള്‍ ചേര്‍ന്നാണ് 2005ല്‍ ഈ സഖ്യത്തിന് രൂപം നല്‍കിയത്. ബ്രിക്സ് ശക്തിപ്പെട്ടാല്‍ അമേരിക്കയുടെ ഏഷ്യന്‍ അച്ചുതണ്ട് പദ്ധതി പൊളിയും. അതിനാലാണ് ഇന്ത്യന്‍ പത്രങ്ങളെ കൂട്ടുപിടിച്ച് ചൈനയ്ക്ക് പ്രാധാന്യമുള്ള സഖ്യത്തില്‍ രണ്ടാംതരക്കാരനായി എന്തിന് ഇന്ത്യ ഇരിക്കണമെന്ന ആശയം അമേരിക്ക ശക്തമായി പ്രചരിപ്പിക്കുന്നത്. ബ്രിക്സിനെ തള്ളിക്കളയാന്‍ ലോകത്തിലെ ഒരു രാഷ്ട്രത്തിനും സഖ്യങ്ങള്‍ക്കും കഴിയില്ല. ലോക ഭൂപ്രദേശത്തിന്റെ 26 ശതമാനവും ലോകത്തിലെ മൊത്തം ആഭ്യന്തര ഉല്‍പ്പാദനത്തിന്റെ 25 ശതമാനവും ലോകജനസംഖ്യയുടെ 43 ശതമാനവും അന്താരാഷ്ട്ര വ്യാപാരത്തിന്റെ 17 ശതമാനവും വിദേശവിനിമയത്തിന്റെ 40 ശതമാനവും ലോകത്തിലെ മൊത്തം വിദേശനിക്ഷേപത്തിന്റെ 20 ശതമാനവും ബ്രിക്സ് രാജ്യങ്ങളിലാണ്.
ബഹുധ്രുവലോകത്തിന്റെ വികസനകേന്ദ്രമാണ് ബ്രിക്സ് എന്നര്‍ഥം. അത് പരസ്യമായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന തീരുമാനങ്ങളാണ് ഇതെക്ക്വനി (ഡര്‍ബന്‍) പ്രഖ്യാപനത്തിലുള്ളത്. പ്രധാനമായും മൂന്ന് കാര്യമാണ് ഡര്‍ബനില്‍ കൈക്കൊണ്ടത്. അതില്‍ ഏറ്റവും പ്രധാനം ബ്രിക്സ് ബാങ്ക് രൂപീകരിക്കാനാണ്. ഒരിക്കലും പ്രവര്‍ത്തനം ആരംഭിക്കില്ലെന്ന് പാശ്ചാത്യശക്തികള്‍ വിധിയെഴുതിയ ബാങ്കിനാണ് ബ്രിക്സ് രൂപം നല്‍കിയിട്ടുള്ളത്. അംഗരാഷ്ട്രങ്ങളുടെയും വികസ്വരരാഷ്ട്രങ്ങളുടെയും താല്‍പ്പര്യം സംരക്ഷിക്കാനും അടിസ്ഥാന വികസന സൗകര്യങ്ങള്‍ക്കായി വായ്പ നല്‍കാനുമാണ് ഈ ബാങ്ക് രൂപീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്. 
കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം ഡല്‍ഹിയില്‍ ചേര്‍ന്ന നാലാമത് ബ്രിക്സ് ഉച്ചകോടിയിലാണ് ബ്രിക്സ് ബാങ്ക് രൂപീകരിക്കണമെന്ന ആവശ്യം ഇന്ത്യ ഉയര്‍ത്തുന്നത്. ആ ഉച്ചകോടിയില്‍ത്തന്നെ ഒരു പ്രവര്‍ത്തകസമിതിക്ക് രൂപം നല്‍കി. ഈ സമിതി ഒരു വര്‍ഷത്തിനകം നാലുതവണ യോഗം ചേര്‍ന്നു. ഡര്‍ബനില്‍ ഉച്ചകോടിക്കുമുമ്പായി അഞ്ച് രാഷ്ട്രങ്ങളിലെയും ധനമന്ത്രിമാര്‍ ചേര്‍ന്നാണ് ബാങ്ക് തുറക്കാന്‍ അന്തിമമായി തീരുമാനിച്ചത്. ഇന്ത്യ 50 ശതകോടി ഡോളറിന്റെ ആസ്ഥിയുള്ള ബാങ്ക് രൂപീകരിക്കണമെന്നാണ് നിര്‍ദേശിച്ചത്. എല്ലാ അംഗരാഷ്ട്രങ്ങളും 100 കോടി ഡോളര്‍വീതം എടുത്താണ് മൂലധനം സൃഷ്ടിക്കേണ്ടതെന്നാണ് ഇന്ത്യ നിര്‍ദേശിച്ചത്. എന്നാല്‍, ഇതുസംബന്ധിച്ച് അന്തിമ തീരുമാനമായിട്ടില്ല. ബാങ്കിലെ ഡയറക്ടര്‍മാര്‍ ആരായിരിക്കണം, അവരുടെ വോട്ടവകാശം, ബാങ്കിന്റെ ആസ്ഥാനം (ചൈന ഷാങ്ഹായി ആകണമെന്ന് ശുപാര്‍ശ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്) തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളൊന്നും തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല. എങ്കിലും ബ്രെട്ടന്‍വൂഡ് സഹോദരികള്‍ക്ക് ബദല്‍ എന്ന നിലയില്‍ ബ്രിക്സ് ബാങ്കിന് വന്‍ സ്വീകാര്യത ലോകരാഷ്ട്രങ്ങളില്‍നിന്ന് ലഭിക്കുമെന്ന് വാര്‍വിക് ബിസിനസ് സ്കൂളിലെ പ്രൊഫ. ജെഫ്രി വുഡ് അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി അനുഭവിക്കുന്ന വേളയില്‍ പരസ്പരം സഹായിക്കുക ലക്ഷ്യമാക്കി കണ്ടിന്‍ജന്‍സി റിസര്‍വ് ഫണ്ടിന് രൂപം നല്‍കാനും ഡര്‍ബന്‍ ഉച്ചകോടി തീരുമാനിച്ചു. 
സിയനും ചൈന, ജപ്പാന്‍, ദക്ഷിണ കൊറിയ എന്നീ രാഷ്ട്രങ്ങളും ചേര്‍ന്ന് രൂപീകരിച്ച ചിയാങ്മായി സമാരംഭം എന്ന 240 ശതകോടി ഡോളറിന്റെ മാതൃകയിലാണ് ഈ നിധിക്ക് ബ്രിക്സ് രൂപം നല്‍കിയിട്ടുള്ളത്. അടവ് ശിഷ്ടവും മറ്റും പരിഹരിക്കുകയാണ് ഈ നിധിയുടെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം. 10,000 കോടി ഡോളറിന്റെ നിധിക്കാണ് രൂപം നല്‍കിയത്. ഇതില്‍ 4100 കോടി ഡോളര്‍ ചൈനയാണ് നല്‍കുക. 1800 കോടി ഡോളര്‍വീതം ഇന്ത്യയും റഷ്യയും ബ്രസീലും 500 കോടി ഡോളര്‍ ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയും നല്‍കും. ചൈനയുടെ വിദേശനാണ്യം നിധിക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്നത് ഡോളറിന് ക്ഷീണമാണ്. കാരണം, അമേരിക്കയുടെ ട്രഷറി ബോണ്ടുകള്‍ വാങ്ങുന്ന പണമായിരിക്കും നിധിക്കായി ചൈന നല്‍കുക. ഡര്‍ബന്‍ ഉച്ചകോടിക്കിടെ ചൈനയും ബ്രസീലും ഉഭയകക്ഷി വ്യാപാരം അവരവരുടെ കറന്‍സികളിലാക്കാനെടുത്ത തീരുമാനവും ഡോളറിന് ക്ഷീണമാകും. വികസ്വരരാഷ്ട്രങ്ങള്‍ ഏറെ പ്രതീക്ഷയോടെയാണ് ബ്രിക്സിനെ കാണുന്നത്. ഈ യാഥാര്‍ഥ്യം കാണാന്‍ മന്‍മോഹന്‍സിങ് സര്‍ക്കാരും തയ്യാറാകണം.

BRICS not pulling their weight

Srinath Raghavan

The BRICS summit in Durban underlined both the importance and limitations of this grouping, especially from India’s standpoint. The announcement of a Contingent Reserve Arrangement and the intention to create a new Development Bank suggests that this grouping could be more than a talking shop.

Yet the idea of such a Bank has some distance to go before it becomes reality. Further, whatever steps the BRICS may have taken on the economic and financial front, the grouping is punching well below its weight on political and security issues.
BENEFITS OF A BANK

The idea of a development bank was initially mooted by India. It stemmed from the fact that the principal problem facing emerging and developing economies was lack of long-term financing and investment in capital stock. So far, such infrastructure projects were mostly financed by the World Bank and other international financial institutions.

But the outlay and orientation of these traditional lenders has left much to be desired. The BRICS are sitting atop a pile of foreign exchange reserves — they account for almost 40 per cent of global foreign exchange holdings — and are well placed to create a bank that would step into this critical breach.

That said, there is no agreement yet among these countries on the scale of the effort. China has apparently suggested an initial contribution by each country to the tune of $100 billion and offered to make good any shortfall. The others have baulked at this suggestion and have sought more consultations.

New Delhi’s main concern appears to be that the new bank should not replicate patterns of shareholding and decision-making that prevail in the existing international financial institutions.

China’s dominance in the new entity is to some extent unavoidable. Its GDP, at about $7.5 trillion, is about $1.5 trillion more than that of the other four countries put together. It accounts for over 60 per cent of the foreign exchange reserves held by the BRICS. Yet this need not be a matter of overriding concern to India.

For one thing, China is quite likely to agree to more equitable arrangements than those prevailing in the Bretton Woods institutions. The BRICS bank will give China a much desired multilateral setting in which to expand its profile as an international lender and to divert its foreign exchange reserves from the default option of investing in US treasury bonds.

For another, India is among the main countries that would benefit from long-term debt for infrastructure development bankrolled by the Chinese. Indian companies are undoubtedly interested and the Indian government accepts that this is the case. Yet, in practice, the government has not walked the talk by facilitating the entry of Chinese capital into India. Strategic concerns are allowed to choke a perfectly sensible financial conduit.

India would do well to learn from China’s adroit use of Japanese capital and direct investment to buttress its economic growth.

The creation of a development bank apart, the BRICS could do more to intervene cohesively in other pressing economic concerns. The summit declaration notes that measures taken by developed economies to revive their flagging economic fortunes could have downside risks for emerging economies. Think of Japan’s recent attempt to keep the Yen down to boost its competitiveness and the attendant risk of competitive devaluation by other major economies.

But mere declarations are unlikely to help. The BRICS will have to import such questions in to other forums such as the G20. Indeed, one of the principal advantages of BRICS summits is the knock-on effects that these consultations could have in other multilateral platforms.
TRADE PACTS

Another area where these countries could gainfully coordinate their efforts is international trade.

The US is spearheading two major initiatives that will have serious consequences for emerging economies and the international trade regime. On the one hand, the US and the EU are negotiating a transatlantic free trade agreement. On the other, the US is pushing for the enlargement of the Trans-Pacific Partnership (TPP).

The TPP was originally signed by Brunei, Chile, New Zealand and Singapore in 2005. It has since drawn the interest of five other countries: Australia, Malaysia, Peru, Japan and Vietnam.

Until recently, Japan had not been very eager to come on board. And without Japan’s presence, the TPP would not have the necessary heft. Prime Minister Shinzo Abe has, however, announced that Japan would join the negotiations and that joining the TPP was a strategic objective of his government.

The TPP has a tripartite agenda: a regular FTA with provisions for protecting intellectual property; creation of investor-friendly regulatory frameworks and policies; and emerging issues, including environmental standards; and measures to ensure that state-owned companies “compete fairly” with private companies. This is clearly an attempt to create new norms in international trade.

The US evidently hopes that it will compel the emerging economies, especially China, to eventually join the TPP on these terms —much as it managed to get China to accede to the APEC and WTO. In any event, the BRICS will have to resist the establishment of such norms and push for an equitable international trade regime.
POLITICAL CONSENSUS

While the economic interests of these countries may be aligned in the present context, their positions on international political institutions and developments remain divergent. Russia and China are in no hurry to enlarge the UN Security Council and are content to issue soothing statements about supporting the international aspiration of the other three countries.

Even when the BRICS share common political interests — as in opposing externally driven regime change in Syria — their interest in and ability to shape the situation remains in question.

This is partly because on international political issues — as opposed to economic ones — Russia and China are status quo powers. By contrast, countries such as India, Brazil and South Africa, which seek a role commensurate with their current standing, have not only to uphold existing institutions and norms but also demonstrate greater creativity in dealing with major crises.

Last year, these three countries had briefly attempted to facilitate a political settlement in Syria. It may be time to revive that initiative.

(The writer is Senior Fellow at the Centre for Policy Research, New Delhi)

Moving forward, BRIC by BRICS

CHANDRAJIT BANERJEE
The fifth BRICS Summit was held at Durban, South Africa, against the backdrop of multiple challenges confronting the world today. The world is still reeling under the weight of double recession. While the BRICS nations have been able to recover relatively faster, the advanced nations are taking longer.
Prime Minister Manmohan Singh, in a statement prior to his departure for Durban, identified the following issues for discussion: Ways to revive global growth and ensure macroeconomic stability; and mechanisms and measures to promote investment in infrastructure and sustainable development.  Since this was the first Summit taking place on African soil, the theme ‘‘Partnership for Development, Integration, and Industrialisation’’ was aptly chosen to send a message that BRICS countries remained committed to inclusive global development.
The theme of the Durban Summit is also a logical extension of the 2012 New Delhi Summit’s overarching theme of ‘‘BRICS Partnership for Global Stability, Security and Prosperity’’.
BRICS Bank
One of the biggest challenges for leaders is to make further progress on initiatives taken at the New Delhi Summit. 

The two notable achievements of the New Delhi Summit were: conclusion of the master agreement on extending credit facility in local currency under the BRICS Interbank Cooperation Mechanism, and the multilateral letter of credit confirmation facility agreement between BRICS countries’ EXIM/development banks. These agreements were concluded to give a big push to intra-BRICS trade, which is roughly 10 per cent of BRICS total trade with the world. It remains to be seen whether a new BRICS Development Bank does indeed take concrete shape. The objective of this initiative was to mobilise resources for infrastructure and sustainable development projects in emerging and developing countries, including BRICS.
At the New Delhi Summit, the feasibility and viability of such an initiative came into focus. The finance ministers are expected to take the project forward from the just-concluded Durban meet.
While this will supplement the efforts of multilateral and regional financial institutions for global growth and development, BRICS at the same time also needs to work for recapitalisation of multilateral development banks.
This issue is also one of the top agenda items of G-20. The multilateral development banks, especially the World Bank, should significantly expand its lending for infrastructure development in the developing economies. Currently, the World Bank lending for infrastructure development is not adequate. 

 A BRICS Development bank will also help in facilitating more intra-BRICS investment. Political stability, alongside fast economic growth, has made the BRICS nations attractive destinations for foreign investment. China, Brazil, Russia and India are among the top five host economies for global foreign direct investment (FDI), attracting more than $20 billion annually.
FDI Flows
A recent analysis shows that market size, labour cost, infrastructure, currency value and gross capital formation are the potential determinants of FDI inflows into BRICS nations. The trend of increased FDI into the BRICS economies suggests scope for increased cooperation as well as competition among them in the future. 

 According to UNCTAD’s World Investment Report 2011, Brazil, Russia, India and China have gained ground as important FDI sources in recent years, as a result of their rapid economic growth, abundant financial resources and strong motivations to acquire resources and strategic assets abroad. 

 In 2010, the total FDI outflows from Brazil, Russia, India and China were close to $50 billion. India, China and Russia are among the top 20 outward investors in the world. 

As most of the outward FDI from these countries flows to non-BRICS countries, there is scope for intra-BRICS engagement through cross-border investments. 

The service sector is another important area of considerable scope for intra-BRICS trade and investment. At present, trade in services among BRICS nations is mainly in supporting services. 

Traditional services exports (transport and travel services) have declined in importance for all BRICS economies, except South Africa, and this decline has been most significant for India. India’s service providers are doing business with BRICS, mainly in the areas of emerging service sectors such as IT & ITES, energy, telecom and health.
Trade in services
The differences in the composition of services exports among BRICS nations indicate a strong scope for trade and cooperation among them in both traditional and emerging services. The sectors where trading opportunities are present include travel, transport, IT and ICT, construction, and other business services. 

 Post-crisis, there has been a greater emphasis on reforming institutions governing global trade and economic relations. Manmohan Singh, in his pre-Summit statement, called for faster movement on reforming these institutions. 

 Although G-20 has taken up this role by giving more weightage to emerging economies, BRICS can also work towards generating greater momentum in this regard. 

 The Durban Summit provides an important opportunity to enhance cooperation in areas such as energy, food and water, which are crucial for sustaining growth and ensuring inclusive development.

 BRICS account for 43 per cent of the world’s population, 18 per cent of global trade and attract 53 per cent of global financial capital. BRICS’ share in world GDP increased from 16 per cent in 2000 to nearly 25 per cent in 2010, expected to rise significantly further. 

 However, BRICS has its own supply-side impediments. Discussions to overcome any constraints on the availability of energy and food are required to ensure continued prosperity for these countries, that account for more than 40 per cent of the world population. 

 (The author is Director-General, CII.)